Anne Koymuşlar Şiiri - İsmail Tunç

Bedenler balçıktan var oldu diye
Toprağın adını anne koymuşlar
Havva Âdem ile yâr oldu diye
Kadının adını anne koymuşlar

Tohumun değeri tarlayla olur
Evlât benliğini hep onda bulur
Azrâil isterse uğrunda ölür
Şefkatın adını anne koymuşlar

Uykudan uyanıp beşiği sallar
Yavrusu gülünce açılır güller
Ne kadar kızsa da bal kaymak diller
Sevginin adını anne koymuşlar

Ayrılsam yanından yüreği yanar
Uyuyamaz gece deliye döner
Dokunsa elini âteşim söner
Şifânın adını anne koymuşlar

Senin gibisini nerden bulayım
Kapında ebedi köle kalayım
Ayağın altına kurban olayım
Cennetin adını anne koymuşlar