Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
YÜREĞİMDE YAŞIYORSUNANNEM
anne kokusu ve annenin sıcaklığı hiç unutulmaz.yürğinize sağlık.kutluyorum.sevgimle10+ant
kutlarım güzel şiirini hocam selamlar sunarım
Hayat felsefesinin temeli olan anne'ye Engin ve derin ,saygı ve sevgisi ile
Yazilmis guzel ve degerli bir siir YAZMIŞSINIZ ,
Yurekten KUTLARIM İnci HOCA'M ,
Sevgilerimle ,
JANET
Kimden : Lotus Mine Türk Ay (Bayan)
Kime : İnci Germenliler 1
Tarih : 13.05.2012 00:20 (GMT +2:00)
Konu : tüm annelere....anneler gününüz kutlu olsun....
Ben Hiç Büyümedim Anne
BEN HİÇ BÜYÜMEDİM ANNE
Miski amber gibi mi kokardın
Kır çiçekleri gibi mi yoksa
Ya da toprak kokusu yağmur sonrası
Hani huzur, dinginlik verir insana…
O yüzden mi hep içime çekişlerim
Ah! Hangisiydin? Bilebilseydim…
Ben seni hiç koklamadım anne!
Karabasanlı kâbuslar görürdüm
Korkardım, terlerdim, üşürdüm
Küçüldükçe küçülürdüm yatağımda
Hep düşledim karanlığı kovduğunu
Kollarınla sarıp, yüreğimi ısıttığını
Ben hiç kucağınla tanışmadım anne
Hasta olduğumda bakışlarının titreyişini
Göremedim ilaç olan gülümseyişlerini
Kaç kovanın balı saklıydı sözlerinde
Saçlarımı nasıl okşardı ki ellerin
Kelebeğin dokunuşu gibi mi mineye
Ben hiç şefkatini tatmadım anne
Sesin nasıldı ninni söylerken
Hiç masal dinlemedim senden
Anne kokulu uykulara yatmadım ben
Duvarlarda asılı kaldı çığlıklarım
Sevinçlerim ise benim gibi yetim
Ben seni hiç yaşamadım anne
Zamanında doyurulmadı duygularım
Bu yüzden çocuk, hep bir yanım
Akar gözyaşım, yüzüme yel değse
Örselenir kalbim, kırıcı bir sözde
Ararım sevgiyi gözbebeklerinde
Ben hiç büyümedim ki anne
10.10.2011- MİNE TÜRK AY
Ağzına sağlık evet dokunu taşıyorum demişsin mutlaka iyi bir anne olduğun beli unutmamışsın tebrikler ??
Cennet annnelerin ayaginin altinda anne sicakligini kimse veremez Allah annelerimizin duasini eksik etmesin bizden cok güzel siir saygilar
Bir kocaman kucaktır annem
Ya sarıldı ya sarılacak
Gülümseyişi gonca
Gülüşü çiçektir annemin
Açtı açacak
Bazen bulut olur gözünde hüzün
Sanırsın
Yağdı yağacak
Annemin
Gelişi güneştir
Ha doğdu ha doğacak
Yanıktır yüreği
Türkü söyleyecek
Sesi sıcacık annemin
Elleri yumuşacık
Okşayıp
Ninni söyleyecek
Dudağında gülümseme
Öptü öpecek
Annemin gözleri açmış bir çift çiçek
Fistanında kelebek
Uçtu uçacak
Yani
Annem çiçek
Annem yürek
Açılmış
Kocaman bir kucak annem
Annem sıcacık
Annem öpücük
Annemin dünyası kucağında
Küçücük
MAHMUT NAZİK.03.5.2008. MERSİN
Bu güzel dizeler için sizi kutlarken Tüm bayanların Anneler gününü de bu vesileyle hayırlı olmasını diliyorum.Yüreğinize sağlık.
BENDEN BÜYÜK TÜM KADINLARI ANNE BİLDİM
BİRÇOK ŞAİR ANNEM OLDU SİZDE ABLAM OLUN KUTLARIM SİZİ VE EŞLİK EDEN DOSTLARIMI SELAMLAR İLETİYORUM.
Bu şiir ile ilgili 44 tane yorum bulunmakta