Anne Kimse Bilmez Şairlerin Yalnızlığını

Anne uğradım eski evimize geçen gün
Yer kapı girişinde sele asılıydı
Saklambaç oynarken saklandığımız
Kuşlarla birlikte pır pır uçardık
Sedirin ucunda şimdi mahzun duruyor
Bayramlık esvaplarımın mahfazası
Nineden yadigâr sandığımız

Anne kapı tokmağında elimin izi
Çatıda eski pabucum kalmış
Hatılda buldum okul çantamı
Ne de çok özlemişim evimizi
Bir köşede öylece oturup kaldım
Bir varmış bir yokmuş gibi her şey
Gerçekler de suretler kadar yalanmış

Anne ahladın dibini serinlik basınca
Yol ağzında beliriverirdi gölgesi
Çarşıdan dönen babamın
Seferden yeni dönmüş kahramanlar gibi
Öyle mağrur gelişi vardı
Dalgın gözlerinde ıpıslak hüzün
Öyle gür çıkardı sesi

Anne gözümde canlandı o ilk gün
Gurbet acısını ilk kez tattığım
Kaya kovuğunda yattığım
Temmuz gecesi intikal sırasında
Kahır yüklü o ilk mektubumu
Harnup bahçesinde yazmıştım
Top sesleri gülle sesleri arasında

Anne yordu beni kalabalıklar kentler
Kaldım Ulucanlar’ın avlusunda
Kim arar artık beni kim bekler
Kimse bilmez şairlerin yalnızlığını
Şafak sökene dek mum ışığında
Bir kırık mısra uğruna yanmadan
Güz yağmurlarında ıslanmadan
Anne kimse bilmez şairlerin yalnızlığını!

(2019)