Anne Kalk Şiiri - Suleyman Zorman

Anne
kalk.

Biliyorum uyuyorsun
ama kalk.

Saat 04.17 oldu

Kalk Anne,
insanlar ölüyor.

Avlumuzda
hayallerimiz ölüyor.

Sen kış mevsimini seversin,
hadi kalk.
Bir su ver.
Deli gibi yağan yağmurun altında
kirişle beton arasına sıkışmış
Antakya’ya.

Kalk Anne, hava çok soğuk.
Kahverengi çizgili battaniyeni çıkar dolaptan.
İnsanlar yağmur altında bekliyor,
çorapsız.
Ayakkabısız.

Kalk Anne,
bir şehir dolusu patates kızart.
O kısacık sarı saçlarını bağla.
Çok işimiz var.

Kalk Anne,
binlerce kişiyi uğurlayacağız
bu şehirden.

İdil ve Serhan
yara bere içinde ayakları.
Gökyüzünden yağmur değil
ölüm yağıyor.

Anne
kalk hadi.
Antakya
enkaz altında.

Enkaz ne biliyor musun Anne?

Bir kız çocuğunun
betonun altından çıkınca
“Annem de orada”
demesiymiş.

Bir babanın
cebinde kalan
ama çocuklarına uzanamadığı
bisküviymiş.

Bir çocuğun
“Anne beni yetim bırakmayın”
diye attığı çığlıkmış.

Biz de yeni öğrendik
bu kelimenin anlamını.

Enkaz Anne,
enkaz.

Hiç bu kadar duymamıştım
bu sözü.

Ya Rabbim,
bu nasıl bir acı.

Nasıl dayanır insan buna?
Nasıl olur da
milyonlarca insanın
içi aynı anda
yangın yeri olur?

Anne kalk,
bir bak.

Biz görünmez olmadık.

Unutulduk.