Anne Kalk Gidelim Şiiri - Melahat Kırtekin

kalk gidelim anne buradaki akide şekerlerine boya sürmüşler

kalk gidelim anne baktım göremiyorum tüm hayallerim ölmüşler

kalk gidelim anne ben emekliyor olayım

sen de beni tavana asılı gıcırdayan beşiğimde salla

ben ağlayayım sen bana olmayan sesin ile ninniler yolla

anne akide şekeri yersem

pamuk şekeri istersem

kağıt helva diye vızırdanırsam bana kızma

bak burda bu zamanda herşeyi yok etmişler

çocukluğumun tadını elimden alma

sana söz uyku vakti gözlerimi kendim kapatacağım

tabağımda ne varsa bitecek

hiçbir lokmayı arkamdan ağlatmayacağım...

kalk gidelim anne burada kara trenler

kara kalpli insanlar indiriyor bu şehre

kocaman binalarda yanlız insanların ağlamalarını duyuyorum

anne burada kedilerin kuyruğuna teneke bağlıyorlar

her gece kulağı kesilmiş bir köpeğin imdadıyla uyanıyorum

ağaçları kesiyorlar anlamsız kağıtlar için

anne biliyo musun burda kimse mektup yazmıyor

hiçbir kağıt aşka yazılmış değil

tüm bankalar ağaçların üzerine sıfırı sonsuz borçlar yazıyor

kalk gidelim anne burası bize göre değil

bizim dünyamız iki oda bir salon

nefesimiz birbirine değiyor

biri ah dese diğeri hemen duyuyor

burada herkesin kulağında kulaklık

biri can verecek olsa imdadı duyulmuyor

burda her yer öyle kirli ki

hiçbir beyaz sabun lekeyi çıkarmıyor

bıktım böyle kirli paslı gezmekten

hoş gezsem de kimse görmüyor

herkes öyle lekelenmiş ki şu şehrin lanetiyle

hiçbir leke çıkarıcı fayda etmiyor

sen çıkmayan vişne lekesine kızıyordun ya

vişne bu lekeler için fazla temiz kalıyor

anne kalksana hadi gidelim