Anne İle Söyleşi Şiiri - Sadık Doğan

-Çocuk:

anne;
çocukluğum nerede?
anne;
beni yeniden-yeniden doğuramaz mısın,
anne;
her gelecek yüzyılda yanımda kalamaz mısın,
anne;
çocukluğum nerede?
anne seni ne çok sevdim,
tüm anneler sevilmeli midir anne?
Sahi, anne olmak nasıl bir duygudur
anlat bana;
çocukluğum nerede,
beni yeniden-yeniden yaratamaz mısın anne?

-Anne:

yavrucuğum;
seni doğurduğum için ben bir anneyim,
ve sen, sevdiğin müddetçe çocuksun,
çocuklar yaşadıkça anneler asla ölmez.

-Çocuk:

anne;
neden üşüyorum,
ve niçin korkuyorum
ellerin uzakken bana?
anne;
nefesin nerede?
uzakta, kalabalık bir şehirde
yapayalnızım anne!
içimde bir burukluk...
anne;
seni çok-çok özlüyorum.
anne;
çocuklar acılarla büyütülüyor
ve bu yüzden,
çocukluğumuzu yaşayamadan daha
adam oluyoruz anne! ..
anne;
sesin nerede?
seni çok-çok seviyorum anne! ..

-Anne:

yavrucuğum;
hiç yalnız bırakmaz anneler
kuzucuklarını.
böyle hisset ve böyle yaşa.
yavrucuğum;
öyle bir sevmelisin
ve öyle bir sevilmelisin ki,
saçlarını okşamalı sevdiğin
ihtiyacın olduğu her yerde,
bir anne şefkatiyle.

-Çocuk:

anne;
sen bizim umudumuzsun derdin.
şimdi anlıyorum
ne demek istediğini anne!
anne;
hayallerimiz nerede?
ben şimdi yolun ortasındayım
sense çoktan tükettin ömrünü.
anne;
her şeye yeniden-yeniden başlayamaz mıyız,
anne;
yazgımız neden böyle?
seni ne çok-ne çok seviyorum
biliyor musun anne?

-Anne:

yavrucuğum;
sevmek,
her şeye yeniden başlamaktır.
özlemek,
güzel günleri yineden yaşamaktır.
yavrucuğum;
kızlarını-oğullarını büyütmelisin ki
her gelecek yüzyıla
taşınsın umutlarımız,
ve annelerini hep-hep sevsin
çocuklarımız.