ANNE (Hasret yükü) Şiiri - Yener Karakaya

Goncalar kışların bağrında yazladığında
Aklıma o eşsiz gülüşün düşüyor anne.
Ne zaman yüreğim yanıpta sızladığında
Umutlarım nefessiz, ruhum üşüyor anne.

Hani, çocokluğum rüzgar misali geçti ya
Hani, masumiyet dünyama konup uçtu ya
Bedenimin gölgene muhtaç olduğu günler
Şimdi hasret gözyaşım, yüreğimde hüzünler.

Farkında değildim, vaktiyle hayatım ve sen
Sonrasında hasretin yükü çekilmez özlem
Bilmezsin ne korkulu geceler yaşadım ben
Çektiklerime kader bile şaşıyor anne.

Hani, sırtımı yasladığım dualar var ya
Hani bakışların sarmaşık gibi sarar ya
Artık ince bir sızı yüreğimde gizlenen
Herşeyimden habersiz dünyamda filizlenen.

Parmak izlerin kadar, gülüşünde eşsizdi
Ne çare ikimizi alın yazımız ezdi
Her hatıran yüreğimde silinmeyen izdi
Sanma ki unuttum, içimde yaşıyor anne

Hani, adını ansam, heryerim tutulur ya
Hani, yaşananlar gün gelip unutulur ya
Küflü resimlerde büyüttüğüm umutlarım
Çaresizlik hicrandır hasretin gönül yarım.