Anne Gözlüm Şiiri - Ferhat Epözdemir

içimde yılgın sonbaharlar taşıyorum
ağladıkça daha çok uzuyor sakallarım
Kesiyorum sakallarımı
siniyor esmer kentler
bir şairin bileği kesiliyor
tetiğinden aşkın,
kimsenin çıtı çıkmıyor
hayatın haracında
Kendini boğazlıyor duyarlılık
caddelerden,
ölüm dahil,
tüm iletişimleri kendine çekiyor gökyüzü
Kendini damarından koparıyor hayat
gece kanıma konuyor
Kanıma dokunuyor
dinamitleniyor gözlerim

bir talan kuruyorum dağılan gözlerimden
bütün silahlar mevzilerine çekiliyor
herkes kendi allahını arıyor
kendi allahına sığınıyor
durmadan
koşarak
tiyatro sokağını yağmurlar dövüyor
ben ise bu sarı yalnızlık
her gece bir cinayetin peşine takılıyorum
sökülüyor yerinden yaralarım
beklide,
bütün ışıkları devriliyordur kurtalanın
sokaklar çığlığımı eziyor
kurbağalarda ölüyordur kimbilir?
kalbim puşt ağızların çarmıhına düşüyor
dili dolanıyor bütün sevgililerin
bütün yatak odalarının yalan söylediği
bir gecede,
bütün aşklar,
bahriye üçok bulvarına kaydırılıyor
bütün aşklar,
kendini gerip sevince kapatıyor
deniz sineması acıdan kendini oynuyor durmadan
işçiler yorgun düşüyor
ve her yevmiyede,
bir figüranın midesi bıçaklanıyor
bütün aşklara kaos bulaşıyor
pelikan cafe önlem alıyor
topçunun yeri, gece ikiden sonra
ihanete yatanları ağırlıyor isteksizce
ülserim azıyor
dalgalar durmadan kendini kayalara vuruyor
kordon ikiye ayrılıyor dizlerimde
bir ressam kederinden eskizinde kendini asıyor
bir müzisyen hüznünden girdiği notadan
çıkamıyor bir daha

-II-
Fahişeler devriye geziyor
taksiciler gündüz tarife diye bağırıyor
barlarda şarkıların gırtlağı patlıyor
şampanyalara ikiye bükülüyor ellerde
İzmir sabaha giriyor
ve benim saçlarım ağarıyor
saçlarım ki bedel
saçlarım ki her gecede bir tel
ne zamanki saçlarım ağarsa,
bir kırlangıç vuruluyor gözlerimin önünde mutlaka
annelerin yüreği oyuluyor
gecekondularda
gündüz yıktılarda
ama umut ustadır yeniden yapılandırmada
gece homurdanıp ezerken kafasını
yoksul mahallelerin,
çocuklarını da büyütüyor anneler
oğul acılarını da
sabaha doğru susuyor şehir
ve ben gözlerimi yumup,
sürüyorum kendimi yeniden.
o rahva ovası dudaklarına
salıyorum yüreğimi bıçkın kentliler diyarına,
diyarbekir oluyor her yanım
her yanım ağrı
artık yüzünün nehrinden,
aşiret ağıtlarında alıyorum seni
ve sırf,
“gözlerini ortaya çıkarıyor” dediğin için,
bıyık bırakıyorum gülüm…
ama artık gidiyorum anne gözlüm
ve kapat rahmini diyorum
çünkü sen,
acısı ve yabancısı olduğun bu kentten,
daha çok çekicisin
ve daha çok doğurgan…
bir daha alınmasın içinden çocukların
umut bilirsin çocukları sen
ağrılı gülme bir daha
söyle anne gözlüm, anne yüreklim
hangi çocuğa alayım seni, hangi türküye
çocuklar bilir mi? seni ne çok sevdiğimi
ve çocuklar bilir mi? seninde onları
ne çok sevdiğini…
Şimdi senden ölmek üzere ayrılıyorum…
Şimdi dilim lâl,
Şimdi törem hükümran…
27 MART 1997