Anne Duy Yavrun'u Şiiri - Hazan Gülü Fatoş

ANNEM DUY YAVRUN'U
Eskiden olduğu gibi,
Bu gün seninle konuşmaya geldim,
Belki duyarsın beni ANNEM,
Duyacaksın biliyorum çünkü,
Anneler kızlarını hiç yanlız bırakmaz,
Ama ben kendimi çok yanlız hissediyorum,

O kadar çok ıssız ki, gönül sokaklarım,
Ve ben çok korkuyorum ANNE,
Karanlık kaldırımlarım dan rüzgar esip geçerken,
Saçlarımı değil, umutlarımı dağıtıyor yine,

Herşey, herkes bana küsmüş gibi,
Evren bile bana sırtını dönmüş sanki,
Bu yaşımda, küçücük ana kuzusu gibi geldim sana,
Saçım başım dağınık, üstüm başım kir pas içinde,
Sen beni bağrına basarsın, kollarını açıp sararsın,
Bu yüzden geldim sana, ANNEM al beni yanına,

Nasılsın diye sorma bana, Anam,
Avuç içi kadar yüreğim de, kocaman bir dağ var,
Ve ben yine susuyorum, susuyorum çünkü,
Kimse beni anlamayacak biliyorum,
Sen olsaydın yanımda, hiç bir şey sormadan beni anlardın,

O kadar çok özledim ki gül yüzlüm seni,
Kucağına başımı koyup, saatlerce ağlamak istiyorum,
Sende benimle ağlardın biliyorum,
Çünkü bir tek beni, sen anlardın,
Ahh, anam ahh, nasıl da kanıyor yaralarım,
Nasıl canımı acıtıyor bir bilsen,

Bana dudaklarıma mühür vurmayı ve susmayı öğreten annem,
Keşke bana çığlık atmayı da, öğretseydin,
O zaman içimi parçalamak yerine,
Dağları inletirdi feryadım,
Gökyüzü ses verirdi bana, bulutlar ağlardı acılarıma,
Güneş utanıp saklanır dı bulutlara,

Sonra ben yine senin küçük kızın olurdum,
Yaramazlık yapan çocuklar gibi,
Biraz mahcup, biraz utangaç bir tavırla,
Gelip sesizce sarılırdım sana, ve sen yine,
Basardın beni sımsıcak bağrına,
Şefkatle sarrardın beni kollarına, ANNEM,

Çok yorgunun Annem, çok yoruldum artık,
Bitsin şu dünya sürgünüm, alsana beni bağrına,
Bedenim toprak olup, karışsın toprağına,
Çok canım yanıyor ANAM, kalbim çok acıyor,
Çok yoruldun artık, kızma kızına, kızma ANAM,
Kızma bana,

Hazan gülü Fatoş
22,03.2025