Anne dur! Aşk öyle demedi

alevin ucu yanık, aşkın dili keskin.
kırkiki heceli içimdeki ses
gözlerimdeki hasır örtüyü kaldırsam
ve bir yağmur yağsa yanaklarıma
anlatacak sesimin buğusu
hangi kurdan işlem görüyor demiştin aşk?
gözlerinin uçurumuna saplanıp kalmıştı ellerim
gerçeğin merceğine bir o kadar yakın
ve bir o kadar uzakken kendime
anne,
küçülüyor gözlerin
inan ki ben ellerimi çektim.
gittikçe uzuyor saçının siyahı
göğün pembe kanatları ve
denizin mavi pulları da sana yetmiyor artık
gittikçe boğuluyorum sesinde
dağınık ruhumun aynadaki aksi
ellerin gibi rahat bırakmıyor nefesimi
ellerim, ellerim diyorum
ellerimin üstünde yeşil bir sis beliriyor
anne, çekiyorum akmıyor damarlarım
sustuğun sözcüklerin izdüşümünde
çıra yangını bir ateş yüreğin
ve ben öylesine korkuyorum ki çocukluğumdan
özlüyor saçlarım ellerinin izlerini...
yine senin ‘küçük güzel kızın’ kalsam diyorum
sayfalarca seçenek sunuyorsun bana
hangi çöpü çeksem yüzüme düş yansıyor
yaşantı değirmeni de hep aşkı öğütüyor
anne, anne dur! aşk öyle demedi
dediği sadece iki yüreğin bir olma telaşı…