Anne Destanı Şiiri - İrem Aslan

Yok anne
Biliyorum bu zor günler de geçecek..
Zor diyorlar ya
Herkesin Zoru ağırlayışı başka..
Benim için zor ne bilmiyorlar
Bazen onların zor dediģi şeyleri dinlemek istemiyorum..

O kadar basit telaşları var ki anlatamam..
Yada bana öyle geliyor belki anne.
Ama nasıl desem..
Bir ev ..bir araba ..yada hesaplarında harcayıp bitiremeyecekleri kadar para..
Bunlara sahip olmaya zor diyorlar ya..
Derdini ..... diyesim geliyor o zaman..
Ne teselli edeceğim! ağızlarının ortasına vurasım geliyor.

Anlıyorsun dimi anne..
Benim Zor'umu biliyor musun?..
Hani bir şiirinde diyor ya şair ;
-Bilekleri kesmek falan hikaye ,
hiç umudunu kestin mi?
Ben kestim.
Sanki kanaması durmak bilmeyen hayat damarlarından birini kesmişsin gibi.
Kanaması durmuyor ve her saniye daha çok acıtıyor.
Daha kötü olan ne biliyor musun? ÖLMÜYORSUN...

Umut etmeyi,hayal kurmayı,hissetmeyi özledim anne.
Bize bir dağ gösterdiler,birlikte aşacağız ve sonrasında güneşli güzel günlere kavuşacaģız dediler.

iNANDIM ANNE!!

Anne o dağa öyle sevinçle öyle umutlarla tırmanmaya başladım ki..
Bi yerlerde ayağım boşluğa düşer gibi olunca ,sen tırmanırsın dediler hep
Bir el vardı evet ,
sanki bir el sırtımı sıvazlar gibiydi ,
ama yalnız tırmanak zorunda kaldım.
Bir dağ boyu ne engellerle karşılaştım ,
Hiç yılmadım anne ,hemde hiç...

Başıma ne gelirse gelsin ,nereden taş yağarsa yağsın
Kafamı aklımı bedenimi hep korudum ,
Ha düzlüklerde vardı bu zorlu yolda,
hatta birçok davete şahit oldum, kurtlar sofrasında

YOLUMDAN ŞAŞMADIM ANNE!

Babamın sözlerini hatırladım hep,
Herşeye kafa tutabilirdim
İçimde benden de büyük yürek büyüten,
babam geliyordu hep aklıma,

VAZGEÇMEDiM ANNE..

Zayıf düştüģüm zamanlarda oldu elbet,
O zamanlarda hep yağmurun yaģmasını bekledim ,
Kimse gözyaşlarıma şahit olmasın diye..
Gördüğümde ve tuhafıma gittiğinden belki,

iNSANLAR BAŞKALARININ YASIYLA BESLENIYOR ANNE !

Merak edersen o dağı aştım anne,
Beklediğim manzaraya kavuşamadım ama..
Bana yalan söylediler..
Dağı aştım aşmasına da
ne bir el ,ne de güneşli güzel günler..

Orası karanlık ve tek başına olduğum bomboş bir yermiş..
Yanıldım anne!
Koskoca bir yalanı gerçek sanmışım,
Çok kötü kendime tostladım anne !
Sağımda solumda kimsecikler yoktu
Ozaman da şimdi de,
Ben hep yalnızmışım anne!

Şimdi Başladığım yere geri döndüm işte gördün..
Ama bu sefer yanıma bir can ile,gözbebeklerinin içinde güneş dolu oğul ile.
Ne zaman nemlense gözlerim ona bakınca kuruyor,
Fakat teması geçince,yersizliğim,yuvasızlığım,
Ahşap pencereli,bir sürü çocuk hayalim beni öldürüyor.

İşte bak geldim
Ben Dağların arasında ,
içine bağır çağır bir kız çocuğu,
Umudunu mezara gömen.
Pembeyi karaya,gökyüzünü siyah gören
Sizin tabirinizle asi,karamsar,küfûrbaz,kaprisli,çok bilmiş ben,

Artık bilmiyorum,unuttum.
Nazlanacak kimsem yok biliyorum.
küfretmiyorum vazgećtim anlam yüklemekten,
Sustum siz konuşun.
Ne güne, ne güneşe ,hiçbirşeye bakasım, hevesim yok.
Uyut beni

ÇOK YORGUNUM.

İrem Aslan
Biraz içimden..