Anne Destanı. Şiiri - Ersin Malak

Bir ömür yorgun ellerinde büyüdü,
Çatlayan avuçlarında nice sabır,
Nice uykusuz geceler birikti…
Gözlerinin kenarında
Sessiz çığlıklar,
Dudaklarında kırılmış dualar…
Yine de gülümsedi,
Yine de çocuklarına bahar gibi dokundu.

Yorgundu…
Omuzlarına yığılan yükleri
Kimse bilmedi.
Her acıyı kendi yüreğinde sakladı,
Ağlamayı bile erteledi çoğu zaman,
Çünkü gözyaşı çocukların gözünde
Hep yasaklı bir kelimeydi.

Bazen ölümler vurdu kapısını,
Bazen yoksulluk,
Bazen de suskun geceler…
Ama o, her defasında
Kırık bir kalbi elleriyle toplar gibi
Hayatı yeniden topladı.

Anne…
Senin alnında derin çizgiler gördüm,
Her biri bir ömrün kanıtı…
Hangi fırtına savurdu seni,
Hangi yangın yaktı içini,
Biz çocuklar anlayamadık…
Sen sustun, biz büyüdük,
Ve yıllar geçti üstümüzden
İz bırakmadan değil.

Şimdi düşünüyorum da
Senin kadar sessiz direnen kim vardı bu hayatta?
Kim bu kadar çok acıyı
Bir gülüşün ardına saklayabilirdi?
Kim elleriyle hem ekmek yoğurur,
Hem hayatı, hem de hüznü yoğururdu?

Anne…
Bir ömür yetmedi sana teşekkür etmeye,
Yüreğini anlamaya,
Dualarını toplamaya…
Sen bize hayat verdin,
Biz sana hep eksik döndük.

Biliyorum,
Acılarını toprağa gömdün çoğu zaman,
İçinde koskoca fırtınalar koptu da
Bize bir rüzgâr bile değdirmedin.
Belki de bu yüzden
Dünyanın bütün anneleri
Biraz yaralı,
Biraz kutsal,
Biraz da unutulmuş…

Anne…
Senin gözlerinde gördüm ben sabrın rengini,
Senin ellerinde öğrendim sevginin ağırlığını,
Ve seninle anladım.
Yeryüzünde hiçbir şey
Senin kokun kadar sıcak değilmiş…