Anne demek Şiiri - Seçkin Dora

O eli özlüyorum;
Hani o tutarken cansız, öperken değil…
Ben, kendine ekstra acılar yaratan insan…
Depremlerin çağrışımında durgun…
Ve gece suyuna kaldırmayı bahsettiğin çiçeklerin kadar suskunum şimdi.
Ve uğruna onlarca isim verdiğim yıldızın vuruntusu oldu ağlamam.
Ben kendini bulunduğuna adayan insan…
Tarifsizliğin keyfinde uzlaşsam da;
Uzlaşmazlığın keyifsiz bir tarifi var içimde.
O kokunu özlüyorum;
Hani o yanındayken çocuk, uzaktayken değil.
Sen benim ilk aşkım,
İlk adımdın.
Ufuklarımda dönen yolcu çığlığım…
Ve zamanımdın yağmurların aralık ikindisinde.
Ben, sabah ayazları üstüne titreyen çocuk,
Adını anmadan seni çağırıyorum şimdi.
Yağmur olsan göğün gönlünden benim kalbime,
Islansam.
Ve adını yazmadan seni anlatıyorum.
Uykuların gelgitine gerili gözlerin kadar,
Gökkuşağı da elle tutulabilirdi bence.
Sen, akşamı bitmiş yazları isteyen insan…
Hoşça kalışının ardından boş yakarışım, üç yıla doldu.
Hani o uğruna mehtap serengilleri adını taktığımız düğündü, cenazen.
Ben, büyük yağmurda yavaş ıslanmış yolcu…
Ben, soğuk karanlıkta mutlaka biri gelecek diye bekleyen çocuk…
Sahipsiz bakışlı matem uğultusu uzaktan seni bildiriyor.
Ve de giyinik kelimelerin dağınık hallerini…
Üzerine bırakılası bir buruntu gibi, “anne” demek şimdi…
Vuslatın erteleri ve arifeleri üzerine
Bir “anne” yazmak gibi…

İşte, son günün karları da kalktı senin ardından…