Anne demek Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Odanın bir köşesinde eski bir oyuncak ayı duruyor
gözleri bana bakmıyor artık,
çünkü ben, annemi arayan bir çocuğum.
Her sabah uyandığımda ilk bakışım kapıya kayıyor
belki gelir diye, belki sesi duvarlara çarpar diye.

Kokun yok odalarda,
saçlarının izi kalmadı yastığımda,
ama kalbim, hâlâ senin ayak seslerini duymak için çırpınıyor.
Gece olunca herkes uyuyor,
ben yıldızlarla konuşuyorum
onlara seni soruyorum,
“Anne neredesin?” diye fısıldıyorum.

Ellerim küçücük ama boşluk kocaman.
Bir elma kokusuna,
bir ninniye,
bir öpücüğe hasretim.
Bazen rüyamda gülümsüyorsun,
beni kucağına alıyorsun,
o an uyanmamak için kalbimi susturmaya çalışıyorum.

Yemeklerin tadı yok sensiz,
oyunlar anlamsız,
günler gri.
Okulun kalabalığında herkesin annesi var,
ben tek başıma bir sır taşıyorum:
“Anne” demek dudaklarımda ağrıyan bir kelime.

Büyümek istemiyorum,
çünkü büyüdükçe daha da uzaklaşıyorum sana.
Zaman büyütüyor bedenimi,
ama içimdeki çocuk hâlâ senin sesine muhtaç.

Bana bir kez daha sarılsan
koca dünya küçülür,
korkularım kaybolur,
ve ben yeniden çocuk olurum.
Ama sessizlik büyüyor içimde,
ve ben her gece,
anne özlemiyle uyuyorum.