Anne Ben Ölüyorum Şiiri - Orhan Dal

Anne ben ölüyorum
Hüzünlerim pusuda
Dört bir yanda kurşunlar
Göğsümü delip geçiyor
Anne ben ölüyorum
Her yanımda zebaniler çoğalıyor
Karanlığı dolduruyorlar içlerime
Göğsümde paslı kurşun tadı
Aynı ölüm değil bu ölmek
Ruhumu ve bedenimi bırakarak
Bak şimdi burdayım çarçabuk uzağında
Ölüler arasında acı bir çay içiyorum
Ve tiryaki dudağımda sıgaram
Anne ben ölüyorum
Seni görmeden öleceğim biliyorum
Gözlerinin içinde durmadan
Anne ben ölüyorum
Zaten kaç yıldır da yaşamıyorum

Anne ben ölüyorum
En kesin kurtuluşa ererek
Bir bardak düşürmedin mi elinden
Ya gözlerin dalmıyor mu ufka
Uykalarında sıçrayıp uyanmıyor musun
Yine saşçlarına kar yağıyor
Uykuların delik deşik biliyorum
Karanlıkta bembeyaz hayaletler gözünde
Ben ölüyorum anne

Hep yanıldım mı anne
İnanmak gelmiyor içimden
Biliyorum yanlış yaşıyorum
Sen bir anne, evlat uğruna yorulmuş
Gözlerin bütün ıslanmış
Bahardan bahara gülümseyen
Ben yaşayan bir ölü
Uzaklarda yaşayan hayırsız evlat
Bütün hayalleri bozulmuş
Ve şimdi ölüyor
En büyük yanlışlığı düzelterek