Anne ben öldüm. Şiiri - Rafet Selvi

Anne ben öldüm.
Bunu sen görmedin.
Görmeni de istemezdim.
Ağlardın…

Önce tek kişilik hücreye koydular.
Zamanın azaldığını anlamıştım.
Gece olmuyordu. Olsa da bitmiyordu.
Koridorda ayak sesleri dinliyordum
“Tamam saat, artık bu saat diye.”
Bir gece gerçekten de geldi ayak sesleri.
Hücremin kilidi açıldı.
Yatakta doğruldum.
Oysa uyuyabilmek için,
Mor menekşeli kırlarda koştuğumun hayalindeydim.
“Kalk gidiyoruz” demedi kimse.
Kalktım.
İki gardiyan girdi koluma.
Yürüdüm.

Anne ben öldüm.
Bunu sen görmedin.
Görmeni de istemezdim.
Ağlardın.