Anne Ben Hiç Çocuk Oldum Mu

Eskilerden
Bir fotoğrafa
Takıldı gözlerim
Sıska bir çocuk
Ellerini göğsüne
Büzüştürmüş
Yine de sormadan
Edemeyeceğim
Ben hiç çocuk
Oldum mu Anne

Anlatırdın bilirim
Hem gittik gördük
Bir odalı evin yerini
Çok çok ağlarmışım
Kuruşlar verirmişsin
Bir başka çocuğa
Çocuklar mutlu olmalı
Ben çok güldüm mü anne

Hani dönmüştük ya biz
Beni yollamıştın ya
Teyzemle Kozan’a
Dayım çok kızdırırdı beni
Şimdi anlıyorum
Gülmek için
Seni kel oğluma
Alacağım diye
Evli bile değildi
O zaman
Almayacağım desem de
Nerde diye
Sorardım anne

Dedemin bahçesinin
Ortasından akan çay
Terliğimin tekini kaptı
Diğer tekini
Teyzemle sakladık
Kimseye söylemedik anne
O bahçede çay kurumuş
Değirmen tarih kalıntıları
Duruyor mudur anne

Hiç söylemedim
Okuldayken
Beni kandırır
Harçlıklarımı
Alırlardı
Bil ki artık kanmıyorum anne

Hesap yaptım
Daha on ikisinde
Kardeşlerimi yıkardım
Ev işi yapardım
Okula gider
Bahçe işine de koşardık
Yine de bilirim
Sen benden fazla
Yorulurdun anne

Daha on üç yaşında
Werterin acıları
Okunur mu
O günlerdi
Daha on dördüne
Belki daha önce
Elime yapıştı kalem
İyi ki diyorum
O olmasaydı
Nasıl geçerdi
Bu zor yaşam anne

Keşke söyleyebilseydin
Ben hiç çocuk oldum mu anne
Olmuşumdur
Çocuğun çocukluğunu
Kimse alamaz anne
Hayal meyal hatırlıyorum
Ne çok soru sorardım
Büyüyünce öğrenirsin
Derdiniz her sorduğumda
Sorularım bitmedi
Hiç bitmedi
Ne zaman büyüyeceğim
Söyleyebilseydin
Birileri söyleyebilse anne…

Jale KESKİNKILIÇ
1-Şubat -2012