Anne ben bugün düştüm Şiiri - Sema Erman

Çiçekli elbisesiyle kaldırımlar üzerinde oturan,ufacık bir kız çocuğu…
Yarına dair günlerin,heybesine doldurup,ne getireceğinden bi haber…
Belki bir arkadaşını bekliyordu,buz kesen kaldırım taşının üzerinde. Belki de hiç gidip te oynayamadığı,karşısında ki parkı izliyordu simsiyah gözleriyle…
Çok cazipti onun aleminde,koşup oynayan çocukların,sevinç çığlıkları…
Bir başka güzeldi parkın salıncağı…

Bir çocuk! ... çenesi dizlerinde,nereye dalıp giderdi ki öylece? ?
Kim bilirdi ki,ırmaklar misali coşup ta dolan gözlerin, ne görmek istediğini?
Kim bilirdi ki,hayallerin de beslediklerini?

Belki de! ... Hiç kimse! ... Düşünmemişti bile! …………

Hiç kimse akıl edemedi bile,küçük kızın yüreğindekileri.
Elinde çikolatasıyla gelen baba,sormamıştı bile bakkaldan ne istediğini…

Evlerinin karşısında ki kocaman parka nispet,ufacık bir salıncak kurulmuştu balkonun parmaklıklarına…
Sakınmak vardı,parktaki kalabalıktan,yavrucağı.
Korumak vardı hayatın dikenlerinden,en nadide goncayı.
Bir hediyeydi ebeveynlerinden o salıncak.hayatın,heybesinden çıkarıp,sunduğu buydu ancak…
Anlaşılan,düşecekse de ufak düşecekti,
Gülecekse de,sadece tebessümle gülecekti…
Eli mahkumdu,,parkta ki sevinç çığlıklarını yine içine gömecekti.

Belki,hiç salıncaklar için sıra beklemeyecekti,
Belki de kapmak için hiç koşmak zorunda kalmayacaktı.
Fakat,hiç de ardından sallayan arkadaşı olmayacaktı.
Belki hiç düşmeyecekti,hiç dizleri kanamayacaktı.
Ama hiç de,düşünce bir anne şefkati onu kucaklamayacaktı…

Hırsını almak istercesine,tüm hızıyla sallandığı salıncağında,balkonun demirlerine çarpmasıyla irkiliyordu…
Anlaşılmıştı,limit aşılmıştı yine… salıncağın hızı da sabitti,balkonun boyu da…taş çatlasa fazlası olmayacaktı.
Öfkeyle,çaresizliğin çağladığı gözleri,öylesine umutlu bakıyordu ki urganın demirlere sürtünüşüne…

Belki hayalleri küçüktü. Duaları elleri gibi minicikti.
Ama küçücük yüreğinde,büyük umutlar vardı.
Anlamsız isteklerin altına,çok manalar saklanmıştı…

Biliyordu…

Bir gün! … o salıncağın urganı kopacaktı!
Bir gün! … artık salıncağı olmayacaktı!

O gün,koşacaktı seyrine hayran kaldığı parka.
Ve bir sefer başlayacaktı,hayallerinde ki aşka…
Koşacaktı,hatta düşüp,dizleri kanayacaktı.
Belki yetişecekti koştuğu salıncağa,belki de arkadaşı kapacaktı.
En büyük hayaliydi? ...
Kaydıraktan kayarken yere kapanacaktı. Ve kaldırıp başını,haykıracaktı.
Ona doğru koşan annesine, hazırladığı konuşmayı yapacaktı:

‘’ ANNE! ! ! öylesine mutluyum ki.bak dizlerim kanıyor. Anne ben bu gün düştüm.
Sevinçliyim coştum...çünkü ben bu gün,üzerinde durabildiğim kendi ayaklarımla koştum! ! ! ...’’