Anne Bak..! Yine İhanet...

Kocaman adamlığım eriyor kendimden uzaklaştıkça
ve gözsüz kuytulu uzaklara kaçıyorum
yine dar sokaklarda boğuluyorum
yine mevsimler sadece ceza…

Yollarsa kendiliğinden ayaklarıma alışık
düş sarkan gölgelerde can çekişiyor huzurum
insan kokusuna gelmeyen yabanlar arıyorum…

Bir tarafım şaşırmış üşüyor
halbuki ortasından yırtılmış yılın arsızlığı...

Kaçıncı göbekten bu akrabalık bilmem
ve kaç hüsran bir intihar eder adam olana...

Anne..!
anne bak..! yine temmuz
anne bak..! yine ihanet…

Fark etmez sağ ya da sol omzun
gözlerim altta kalsın yeter…

Söyle.., hangi başkasının sıkılmış avuçlarında mutluluğum
ve hangi yürekteki çakıl taşlarına şükrüm…

Aldırma dağınıklığıma, o sadece görüntü
ben aslında mevsimlere takıldım..(!)
..........

Hani’ya ülkedir benim yüreğim
elbet sütüme rengimi eklerim
temmuzlara asıldım
solmayı beklerim….