Anne Baba Ölünce Şiiri - Hülya Kırklaroğlu

Çocukluğu
Bir şeyleri gidiyor
Dalıp gitmeleri
Boş bakmaları çoğalıyor
İçinde inceden bir sızı
Tam çenesi açılmışken
Ağız dolusu gülemiyor insan
Uyutun beni Babalar günü yaklaşırken
Uyutun ki kalp sızımı azalarım duymasın

Anne Babası ölünce insan
Bir şey dank ediyor yaşam sevincinin bamteline
Dünya dönüyor gün doğuyor batıyor olsa da
Adını bilmediği bir şey
Belki elleri tepetaklak boşluğa düşmüş
Her Anneler günü o gün bırakmış gibi ellerimi
Uyutun beni Anneler günü yaklaşırken
Uyutun ki ince sızım alev almasın

Anne Babası ölünce insan
Gözleri ardında
Başka gözle bakıyor kaldırımlara
Dikkatli yürüyor ayağı tökezleyecek
Başı dönecek sendeleyecek olsa
Yüreğinden tutup kaldıran Babası olmadığını bilir
Düşmemeye, düşerse hemen kalkmaya
And içiyor insan

Annesi Babası ölünce
Çimenlere imtinayla basıyormuş insan
Bir karınca ölmesin diye
Yağmurda asfalta yürüyen solucanı
Alır koyar evine yurduna
Bakarken gözleri dağlara
Bir ağaca sırtını dayar
Hıçkıra hıçkıra ağlar Babası gelir aklına
Uyutun beni ne olur
Babalar günü yaklaşırken

Anne Babası ölünce insan
Alış verişe önem vermiyor
Pazarcının verdiği ezik domatesi dert etmiyor
Keskin bıçakla alıp söylenmeden atıyor
Para üstünü kontrol etmiyor
Üç beş kuruşun hesabını yapmıyor
Sönük gözle hayata bakıyor
Büyüyor insan
Kim ne yaparsa kendine yapar diyor

Anne Babası ölünce insan
Oğluna Babası gibi koşuyor
Kızını Annesi gibi saçlarını tarıyor
Çocukluğu geliyor aklına
Kapı önünde oynarken hayalim
Babam işte değil
Camdan bakan Annem camda değil
Perde bile açık değil
Uyutun beni Babalar günü yaklaşırken
Kaldırın reklamları kaldırın ki
Kalbim hıçkırığa boğulmasın

2020