Anne Şiiri - I Can

Aylar var seni görmedim...
Kokunu duymadım...
Keşki yanımda olsan şimdi...
Yüreğimi anlasan...
Dokunabilsen yaralarıma...
Seni ne çok özledim! ! ......
Sen de beni özledin mi! ? ...
Diğer yavruların yanıbaşında...
Ben seni çok, ama çok özledim...
Tıpkı baba gibi, anne demeyi de çok özledim..
Ben de bir anneyim biliyorsun..
Çok uzun yıllardır anne...
Kocaman bir anne ve hem de baba...
Anneyken, ne kadar olunabilirse, bir o kadar da baba....
Yavrumun yanındayım şimdi......
Sen hiç bu yavrunun yanında olmak istedin mi! ? ...
Yaralarım kanıyor anne..
Bir yaralarımı sarabilsen..
Kokunu alabilsem anne..
Seni ne çok özledim bir bilsen;
Bir bilebilsen! ? ......
Kocamanım ben değil mi anne! ? ..
Saçlarım bitlenmez hiç değil mi! ?
En titiz evladın benim değil mi! ?
Saçlarımda olmayan bitlerimi bir ayıklasan şimdi! ! ! .
Çocukluğumda dahil geriye gitsen ve saçlarımı okşayabilsen! ! ! ...
Kocamanım ben değil mi anne! ? ..
Güçlü ve mağrur..
Bir o kadar da dik...
Nasıl da sana ihtiyacım var, şimdi....
Bir bilsen...Bir bilebilsen! ? .....
Sen de çok acıttın beni bir zamanlar
Çocukluğum ve gençliğimde
Bilmeden elbette.....
Ama ben oğlumu hiç acıtmadım anne...
Biliyor musun! ? ...
Onu sevgiyle çok ama çok şımarttım.....
O'na her an sevgimle dokunuyorum anne..
Saçlarında olmayan bitlerini ayıklıyorum...
İstediği her an ve yanındayken.....
Ama eller....
Eller, hiç mi hiç acımıyor anne...
Yüreğimin en derinlerindesin...
Seni ne çok özledim! ! ! ..
Sen de beni özledin mi! ?
Bir duyabilsem sesini...
Sana gelmek istiyorum desen...
Hemen atlar, gelirim anne...
Alırım seni yanıma...
İlk sana oda yaptım bu yeni evimde...
Dağ başı dediğin yerde...
Kocaman....
En güzel oda senin...
Koklarım seni, doyamam.....
Yanağında uyurum anne...
Ama anne;
Kocamanken;
Kendime yetemezken,
Hastayken anne...
Neden yanımda değildin! ?
Sana ne kadar ihtiyacım vardı...
Bir bilsen...
Hastane odasındayken...
Ve evimde tek başımayken..
Oğlum bekledi beni anne....
O kadar derin ki; kırıklıklarım..
Dediğin gibi;
En ince düşünen evladın bendim..
Zararım yüreğime, kendimeydi....
Onun için acılarım daha da derin anne...
Anneler gününde yanında olamadım...
Üzgünüm... Hem de çok.....
Yılların birikimi...
Zararlarımın telafisi için
Kaçıyorum anne...
Sağlığımı korumak için...
Huzur ve mutluluğum için...
Ben yaşadım anne! ! ! ..
Hastayken;
En çok sana ihtiyacım varken;
Sen yoktun anne...
Ben küçücük bir çocukken;
Annenin son yolculuğunda da yoktun! ! ...
Babanın son yolculuğunda da! ! ..
Varoluşunun sebebi neydi anne! ? ..
Mesafeler mi! ? ...
Derin öfkelerin mi! ? ....
Ben yıllar sonra tanıdım sağ kalan büyüklerimi...
Ben gittim onlara...
Kendimi tanıttım 39 yaşımda...
Amcamı tanıdım, tıpkı babamın ikizi
İsmini dahi hiç duymadığım büyük teyzemi tanıdım...
Önce oğlumun yanına kaçtım anne.....
Sonra nereye! ? ...
Bilmiyorum nerelere! ? .....
İnan ben de bilmiyorum..
Kim bilir; belki de kendime...
Ya da uzaklara, çok uzaklara anne....
Geçmişimi yoksaymak istiyorum..
Ama kendimden de kaçamıyorum...
Seni çok seviyorum...
Kendine iyi bak anne! ! !
Senin deyişinle;
Dağ başındayım şimdi....
Bana sorarsan eğer;
Bir balıkçı kasabası....
Ama yüreğim sana çok yakın anne....
Ve bir o kadar da uzak....
Çok üzgünüm..
Kısacık yaşam konukluğunda;
Güzellikleri,
Neden büyük ailelerimiz olarak yaşayamıyoruz...
Neyi isterdim bilir misin annem! ?
Bunca yıldır, çabam neydi, bilir misin! ? ? ?
Babam(ışıklar içerisinde uyusun) , sen;
Kardeşlerim, yeğenlerim ve ailemize dışarıdan katılanlar ile
Güzel ve mutlu bir yaşam...
Olacak sandım ama;
Ne yazık ki; hiçbir zaman yoktular.....

Kalenin önündeki küçük ada; I CAN
10 Mayıs 2009/Pazar 23.12