Anne Şiiri - Mahmut Kızıloğlu

Zamansız gidişin niyedir acep,
Gelde şu halimi görüver anne.
Bütün yıkımlarıma sen oldun sebep,
Ne olur gözünü açıver anne

Bir anda kışı getirdin kapıma,
Erimez karlar yağdırdın saçıma,
Güneş doğmaz oldu artık dünyama,
Üşüyen yavrunu sarıver anne.

Hani hep derdinya bana,
Daracık yerler zor gelir sana,
Bak azar şimdi romatizmanda,
Yattığın damdan çıkıver anne.

Sen gidince bitti bütün umutlar,
Dizildi yoluma bir bir acılar,
Sel oldu gözümden akıyor yaşlar,
Artık gözyaşımı siliver anne.

Kimseyi sevemedim sen kadar,
Hiç kimse fedakar değil sen kadar,
Yalnızlık revamı bana bu kadar,
Hadi artık elimi tutuver anne.

Dağ oldu içimde büyüyen yara,
Kimim varda gelip yaramı sara,
Damarda kan kalmadı gözümden aka aka,
Gelipte yaramı sarıver anne.

Sensiz bu dünya bana gurbettir,
Her nefes ciğerime bir eziyettir,
Seninle her yer bana güzeldir,
Bari benide yanına alıver anne.

Çokmu görüyorsun bana senliği?
Ne yapayım sensiz ben bu benliği?
Bıçak kemiğide geçti kesti bileği,
Hiç olmazsa rüyama geliver anne.

Aya benzerdi gülcemalin dünyamda,
Yıldızlar düşerdi her akşam saçına,
Şimdi nasıl yatarsın karatoprakta,
Doğrulda yerinden kalkıver anne.

İsyan ettim sanıp ne olur kızma,
Koskoca bir volkan düştü bağrıma,
Nasıl anlatsam bilmemki sana,
Şu garip halimden biliver anne.

Yönünü şaşırmış ceylan gibiyim,
Sürüden ayrılmış kuzu gibiyim,
Kendini kaybetmiş deli biriyim,
Kaybolan balanı buluver anne.

Mezarın başına bir taş olayım,
Alda beni yanına toprak olayım,
Senden ayrı söyle nasıl durayım?
Ne olur feryadımı duyuver anne.

Ağlarsam ağlardın gülsem gülerdin,
Hasta olsam benimle acı çekerdin,
Beni en iyi sen anlar sen bilirdin,
Derdime derman oluver anne.

Kızıloğlu’yum gayrı yetti canıma,
Hasretin zehir gibi aktı kanıma,
Ne olur küsüp darılma bana,
Geliyorum kollarını açıver anne.