Anne Şiiri - Kemal Oğuz

Melekler bile seni melek biliyorlar ya
Sana değer biçemem ben biçare bir cansam
Ayrılık ölümden de betermiş diyorlar ya
Bilmem ki hicranına nasıl, nasıl dayansam

Bin cefaya dayansam dünyayı omuzlansam
Mavzerle kurşunlansam kırk yerden yaralansam
Ne yaparsam yapayım ödeyemem hakkını
Eşiğine yüz sürüp ayağına kapansam

Ayağının altında bir zerrecik toz olsam
Bedenimle ruhuna ilmek ilmek bağlansam
Keşke çok daha iyi bilseydim değerini
Vakit çok geç ne çare; kor kılıçla dağlansam

Yıllar geri dönse de yeniden çocuk olsam
Saklambaç oynasam da kucağında saklansam
Alâ bir ninni ile yüreğimi okşarken
Gözlerimi saçının beyazlarına bansam

Ayağının ucuna boylu boyu uzansam
Ağlasam kana kana gözyaşımla sulansam
Gözlerimi kapatıp hayal etsem Cenneti
Şefkatli kollarında kendimi melek sansam

Ruhumu alev sarsa hep anne diye yansam
O gülden gül yüzünü her gün düşümde ansam
Rabbimden dileğim şu; her rüyanın fecrinde
Sen beni öpüyorken ben uykumdan uyansam…