Anne Şiiri - Abdullah Ecevit

Ah tevazu ikliminin, rayiha kokan gülü,
Seni ana diyerek secde gâhım kılsaydım.
Ana seni sevmesem, sever miydim hiç gülü.
Anne ruhum perişan, şefkatine muhtacım,
Anne sen ki şifam sın, sen ki benim baş tacım.

Anne başım dizinde, sen okşa anne beni,
Sensiz çehrem biçare ruhum cehennem gibi.
Anne dilimden düşen her lafız öksüz sensiz
Anne tut ellerimden, şefkat e kandır beni.

2-n

Kaybettim gençliğimi, vesikası cebimde,
Bul beni, kemirmeden zaman denen canavar.
İçimde tuzakları, heva denen illetin,
Yaramaz ellerimi, ipek saçınla bağla,
Kimse yanmaz narıma, benim için sen ağla.

Anne biraz azarla, biraz şımart, biraz sev,
Anne külhanlar bile, senden sıcacık değil,
Eskidi bir zamanlar, açmamış tomurcuğun,
Anne nerde gözlerin, benim için sen ağla.

3-n

Yağmur yağınca hani, toprak kokar ya anne,
Senin kokun bir sende, bir de toprakta kokar.
Anne toprakta ana, senin gibi değil mi?
Yağmur dışımı yıkar, kokun içimi yakar.
Derdime şifa diye koklayım seni anne.

Anne sensiz ağustos zemheri içim üşür,
Pervanesi olurum, yaktığın kandillerin.
Aldığım her nefesi, yoluna vakfedeydim,
Sebil olsun hayatım, uğruna anne senin.

4-e
Anne beni de kandır, döktüğün gözyaşına,
Kaf dağının ardında Zümrüdüanka kuşum,
Anne tut ellerimden, bırakma bir başıma
Devlerin arasında, cüceyim sensiz anne.

Ben gideyim sen de gel, zaman denen kervanda.
Sakın yitirme anne, gözlerimin rengini.
Herkesin birbirini, unuttuğu divanda.
Hatırla beni anne. Evladınım ben senin.