Anam gözleri sürmeli, elleri kınalı
Yaşamak mı çile mi, rahat bilmez doğdu doğalı
Saçları kınadan kırmızımsı bir güneş
Gönlü engin, ruhu meleklerle kardeş
Sırtında 6 aylık bebek, ipin gerginliğinden rahatsız
Elinden tuttuğu 3 yaşındaki sümüklü oğlan tasasız
Karnında sevincini duyamadığı, bilmem kaçıncı çocuk
Önünde güttüğü 3-5 koyun ile kuzucuk
Bir elinde urgan bir elinde çocuk
Sırtında eski bir askeri gocuk
Yüklenmiş sanki ağrı dağını sırtına
Bırakmış kendisini zalim dünyasına
Anam gariban çilekeş
Elleri temmuz sıcağında çatlamış toprağa eş
Kalbinde nur, dilinde dua
Cennetler mekân, melekler yar olur sana
Kayıt Tarihi : 12.6.2008 11:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Geçen yıl peder valide İstanbul’a ziyaretime gelmişlerdi. Tam 2 ay tam, 7 yaşıma kadar olan çocukluğumu saymazsak ailemle geçirdiğim en uzun süre. Onları sadece kendi hayal dünyamda oluşturduğum anne ve bala karakteri ile sevdiğimi o zaman anladım. Aslında onların bizleri büyütürken çektikleri çileleri hikâyeleri hiç mi hiç dinlememişim. O kadar farklı insanlarla karşılaştım ki. Hatta baba hiç tanıyamamışım, benim çizdiği karakterden o kadar farklıydı ki. Neyse bu şiiri annemim biz küçükken pamuk tarlasına giderken anlattıklarından yala çıkarak yazdım. Büyük biraderim Seyit (Şimdi Muhtar) 5 yaşında, Annemin elinden tutmuş, Ben (Bankacı) 2 yaşında ve sırtında kundak kozasındayım, küçük biraderim Resul (Memur) , annemim karnında… vesselam…
TÜM YORUMLAR (1)