Anne Şiiri - Sefa Beyazıt

Kime anlatsam derdimi anne
Hangi karanlıkta döksem göz yaşımı
Hangi omuza yaslasam başımı
Hangi diz ilaç olur ağrıyan başıma

İçim köz köz anne
Yangınım kuduruyor yandığını bilmeden
Pınarlarım kuruyor aktığını görmeden
Ruzgarlarım hırçın toprağım kurak
Dalım kırık yaprağım yeşermiyor anne

Umudun kapısı kapalı anne
Pencerem ceyran yapıyor
Bahtım dönük gecem karanlık
Gözlerimin feri sönük
Görmüyor göremiyor görmek istemiyor anne

Dostlarım , sandığım mış sadece
Yandıklarım hep yanıldığım
Gönül verdiklerimde oldu anne
Veresiye defterine yazdığım
Yıllardır tahsil edemediğim hesaplar birikti
İflasın eşiğindeyim tükendim anne

Ahh annem ahh
Sıcacık elin yok saçımda
Gözlerinde yok artık
Ya kokun anne
neden bırakmadın onu giderken
Neden söylesene