Anne Şiiri - Yusuf Emre Anılgan

Bir yangın gecesinde
doğdum ben.
Bir haziran gecesi
ağladım ilk defa.

Haziranın bile ancak
sonuna yetişebildim.
Yandım ilk defa,
haziran güneşinde,
Yıldızlar gördüm
gece mavisi gökyüzünde..
üşüdüm dediğim anda
bir hastane odasında,
sıcaklığını hissettim
anne sevgisinin.

Annem,

en parlak yıldızı gecemin.

İlk ışık gözlerimi kararttı,
ilk hava ciğerimi yaktı,
ne acımasızdı Allah’ım,
ilk temas hayatla.
Gözlerimi bile açamadım.
İlk öğrendiğim şey ağlamaktı.
Onuda unutacaktım onaltımda,
Bir yerlerde...

Ben ağlıyordum,
Hemşireler gülüyordu,
Bilmece olmuştu,
Küçüçük beynimde.
Sonrası annem...

Annem,

en kesin cevabı bilmecemin.

Önce gözlerimi açtım,
Gözlerim yanmıyordu artık,
Rahat rahat nefes almak,
Çok güzel.
Ben çok şanslıyım
Ne savaş var,
Ne açlık...
Ben çok şanslıyım
Alanya’da doğduğum için.

Ağlayarak doğdum,
Gülmeyi öğrendim.
Çok mutluyum,
Dünyalı olduğum için.

Sonra konuşmaya merak saldım,
Zor oldu,ama sonunda,
Bir kelime öğrenebildim.
Anne...

Annem,

en güzel kelimesi Türkçemin.