Anne Şiiri - Rabia Balaban

Düşlerde yasanmış mutluluklar, sığıntı gülüşler, tüm renklerini yitirmiş bir ömür. Ve siyah beyaz son perdem

Ömrümü ömür kılan gülüşünmüş meğer. Hiç düşünmeden sırtımı yasladığım sınırsız gücümmüşsün sen. Ömründen ömrüme kattığın her ne ise beni huzurlu kılan o imiş meğer

Simdi sorguluyorum birer, birer içimde büyüttüğüm bütün iyi niyetlerimi. Sorguluyor ve bir, bir asıyorum. Bir kuyruklu yıldız edasıyla yüreğime dokunup giden yiten bütün iyi niyetlerimi asıyorum.

Kum saatimdeki son kum taneciği düşünceye dek zamanımın bittiği yere gelinceye dek girsin istemiyorum iyiliğe dair tek bir şey gönlüme.

Ben senin gidişinle yitirdim bütün iyilerimi
Tükettim sorgusuz sualsiz gülüşlerimin en temizlerini
Gözlerimdeki ışığın adı öfke artık
Varlığım manasını yitirdi
Yitirdi bütün iyilerini

Korkuların ve karabasanların gölgesinde senden sonra, sensiz tek bir sey örgendim

iyi olmak kar etmiyor eğer karsındakiler kötüyse

Benim bildiğimse bana iyi olan tek varlık sendin anne