Anne Şiiri - Mehmet Hanifi Erdinç

Yine bir gece vakti yıldızları izliyorum
Boğazım düğümleniyor işte
Konuşamıyorum anne
Yastığıma düşmüş, hayallerimi ıslatıyor
Sağanak şeklinde akan gözyaşlarım
Kokun vardı hala odamda duruyor
Son hediyen gibi saklıyorum

Yokluğun ne kadar zormuş anne
Gittiğinden beri hep bir yanım eksik kaldı
Resimlerin hala gülümsüyor
Sesin kulağımdan girdiği gibi iniyor kalbime
Oğlum, oğlum diye
Korkuyorum anne, uyumaya korkuyorum
Uyuduğumda gidersin diye korkuyorum
Hayalini yüklediğim
Yıldızların kaybolmasından korkuyorum
Gitme kal yanımda anne
En azından geceden çaldığım
Sen yüklü yıldızlarda kal

Hadi tut elimden anne
Götür beni çocukluğumun eskimiş anılarına
Dar sokaklardaki köhnemiş evlere götür
Sonra bırak beni
Bahçedeki limon ağacının altına
Süzülen kurumuş yapraklara
Aldırış etmeden oynayayım
Kızacağını bile bile kirleteyim
Yeni aldığım kazağımı
Toprağın çamurunda yürüyeyim
Her tarafa sıçratayım anılarımı

Hadi tut elimden anne
Götür beni en küçüklüğüme
Hatta ilk doğumuma götür
Bileyim nerede doğduğumu
Nasıl hayal kurduğumu bileyim
Sana olan özlemimi göstereyim anne
İşte, ben bir şiirin orta yerinde doğmuşum
Mısra mısra özlüyorum anne
Kalbimdeki boşlukta kaybolmuşum
Diğer kıtada kavuşur muyuz anne