Anne Şiiri - Eylül Gökdemir

Arka sokakların karanlık köşelerinde
Uzayan gölgelerin firari yalnızlığında
Namlu ucu kızıllığında bakışlarımın
Mermi gibi delen hıçkırıklarıyla
Adını haykırdım avaz avaz...

Yaz zemherisi sıtmalarda kavruldum
Çöl ateşi gecelerde üşürken
Gül kurusu ölümlerin ortasında
Kimsesizliğimle yapayalnız
Çığlık çığlığa seni çağırdım
Yoktun...

Bir cami avlusunda bulmuşlar sanki
Pembe kundağıma yazılmış alın yazımın
Kara kalem şiirini okurken
Sensizliğe biçmişler ömrümün bedelini
Yüreğim üşüdükçe
Sımsıkı
Yalnızlığıma sarıldım...

Sensizliğin ortasına savrulurken
Kabus ötesi düşlerde kayboldum
Karabasanlar çökmüş göğsümün çeperinde
Kesik hırıltılar arasında tanıştım
Ecelin en acımasızıyla
Kan-ter içinde uzatırken ellerimi
Yoktun...

Oysa öylesine büyüyordu ki hasretin
Bozkır delisi çayırlarda
Dört nala koşan taylar misali
Sana koşuyor
Seni arıyordu gözyaşlarım
Taşkın yemiş toprak acısıyla
Yoktun...

Yırtılan bir mektubun ucu yanık sayfasından
Başaşağı düşerken kelimeler
Toplu intihar vardı hece kesiminde
Harfler bitkin
Harfler küskün kalmıştı
Bu nasıl hasret ki canımı aldı
Ölümüne sevmiştim seni oysa...

Anne! ! !
Neden beni yapayalnız
Bir başıma bıraktın
Dön de bir bak yavruna
Çok korkuyorum...

Eylül GÖKDEMİR... 27.KASIM.2007