Anne Şiiri - Aysel Yegen

Yolumu kaybettim bulamıyorum çıkışı
Arıyorum uzun uzun
Mevsimler değişiyor
Yıllar birbirini kovalıyor
Ama hala bulamıyorum yolumu
Soruyorum çevremdeki tanıdık bütün simalara
Neredeyim ben
Kurtarın lütfen beni bu çıkmazdan
Acı çekiyorum görmüyor musunuz?
Neden kimse beni duymuyor
Kendimi kaybettiğim bu yer çok büyük
Ucu bucağı yok
Yürüyorum yürüyorum
Bir başka çıkmaza giriyorum
Önüme hep bir engel çıkıyor
Aynaya bakıyorum bir yüz
Her yıl saçına aklar düşüyor
Ve yüzünde insanı hayata küstüren
Çizgiler beliriyor
Neden ama neden
Neden ben buradayım
Halbuki anne karnındayken
Ne kadar da güvendeydim
Yada yeni doğduğım zamanlar da
Bir meleğim vardı
Hep yanımdaydı
Sesi kadife gibi yumuşacıktı
Ben o sesi dokunuşu özlüyorum
Ama artık o yok
Beni on yaşımdayken bırakıp gitti
Bütün anneler meğer bir melekmiş
Ve oda hak ettiği gibi diğer meleklerin arasına uçup gitti
Peki ben ben ne olacağım anne
Sensiz yolumu kaybettim
Bir tünele girdim
Ve heryer kapkaranlık
Işık hiç gözükmüyor anne
Peki beni bırakacaktın
Neden bu çekilmez hayatın kucağına bıraktın
Neden yalnız bıraktın beni
Biliyorum cevabını veremiyorsun
Sen en iyisi hiç bana bakma anne
Huzurlu gerçek hayatta yaşamaya devam et
Aslında sen ölmedin
Ölü olan bizleriz
Sevginin hoşgörünün farkında olamayan
Mevlana’nın “ne olursan ol yine gel”
Sözünü duymayan asıl ölüler biziz
Sen rahat uyu anneciğim
Biliyorum ki ve inanıyorum ki
Bütün kalpler bir gün aydınlanacak
Kaybolduğumuz bu yollar da bütün gönüller bir olacak

21,06,2007