Anne Şiiri - Ahmet Uruk

Taş odalardan geçiyorsun
Dilinde güzden kalma bir hece
Bakışlarında hayatın anlamını taşıyan
Çocuk bahçesinin güllerini koruyan

Göğün kuyusundan umutlar çıkaran
Umutlarında kuşlar uçuran
Yokluğun yorgun onurunu
Varlığın onursuzluğuna değişmeyen

Şafak güneşiyle uyanan
Uyanışında çiçeklerle konuşan
Balkonun çiçek sepeti benzeri
Görenleri kıskandırır, tam yeri

Yüreğinin yufka dilini
Sözünün özünde saklayan
Bahane çiçeklerini açtırmayan
Sevgi sözümsün,emek yüzümsün, anne..