Anne Şiiri - Rahmi Nalbantoğlu

Anne
Önce HAKKA, sonra sana, tapardım,
Sevginle ömrümü, çürüttün ANNE.
Sen dünya hırsıyla, bencillikteyken,
Beni sokaklarda, büyüttün ANNE.

Sen gelmeden, işten kokun, gelirdi,
Hasretinle küçük kalbim, ölürdü.
Ne zaman anneli, çocuklar görsem,
Ruhumun isyanı, kabarır ANNE.

Anladım kalbinde, bana yer yokmuş,
Bir gözden, var imiş, gayrısı boşmuş.
ANA gibi ANA, olmadın ANNE.
Bir ömür ağladım, gülmedim ANNE.

Her zaman gönlümde, taht kurdun inan,
Ben sevgi isterim, gerisi yalan.
Ne zaman, ben seni, yanımda bulsam,
Sırtımda bir hançer, oluyor ANNE

Seni düşünmekten, inan yoruldum,
Senin için, bin kez, kula kul oldum.
Ömrümü uğrunda, harcadım durdum,
Beni kapı kapı, satma be ANNE.

Riyakarlık etme, doğruyu söyle,
Varlığım sizlere, ağırmı böyle.
Ellerle birlikte, güle, eğlene,.
Beni hep sırtımdan, vurdunuz ANNE.

Sevgiye kalbiniz, kapalı imiş,
Bu yalan dünya, kime yar olmuş.
Yüz yıl yaşasakta, sonu ölümmüş,
Mahşerde, sen bana, ne dersin ANNE.

Beni kula kul etmek, muradınmıdır? ,
Kalbimde tahtını, görmedin ANNE.
Yürekten yüzüme, bir kez gülmedin,
Ne zaman dizinde, Ağladım ANNE? .

Hiç derdim eksilmez, artarda artar,
Ben düşsem, elimden hep eller, tutar.
Sana hasret olmak, ölümden beter,
Derdimi hep eller, soruyor ANNE.

Gün olur hayalim, gerçek olursa,
Gönlünde bir zerre, yerim var ise.
Bir günde derdimi, sorsana ANNE,
Benliğim kölendir, bilsene ANNE.

Rahmi NALBANTOĞLU