Anne.. Şiiri - Mahmut Yunusoğlu

Anne,uykunu böleceğim ama seninle konuşmak istiyorum
Uyan anne uyan bak sana neler anlatacağım.
Baş ucuna gelip sana böyle haykırdığımda gözlerini açıyorsun biliyorum,
biliyorum beni dinliyor belkide bana bir şeyler fısıldıyorsun
biliyorum ama; gücüm ne toprağı yarıp gözlerine ulaşmaya yetiyor,nede fısıltılarını işitebiliyorum,ama yinede öğrettiğin gibi hissedebiliyorum.
Nereye gittinki bu kadar anlamsızlaştı her şey...
Soğukmu anne oralar,güneş bir nebze dokunur mu gözlerine?
Ben üşüyorum güneşe rağmen donuyorum adeta
Neden bu kadar soğuk hava,ellerim kaskatı kesildi buz gibi vücudum
Alnımdan terler boşalıyor,takvim bahar,öyleyse neden üşüyorum? ...
Seni ve sensizliğimi hatırlıyorum ve üşüyorum anne.
Yığılıp kalıyorum sessizce bir köşeye
İnsanlar geçiyor tren katarları gibi dolu dolu gözlerimin önünden
Herkesin yüzünde bir tedirginlik,kimilerinin gözünde kötülük.
renkler görüyorum sonra,kırmzı,mavi,beyaz renkler.
Ancak siyaha dönüşüyorlar yavaş,yavaş gecenin karanlığına benzer bir siyah
Küçücük omuzlarıma hasretinin hummalı ağırlığı çöküyor birden
Ve seni aramaya başlıyor gözlerim kalabalık insanlar arasında
Senin ellerini,yavrum diye sesini... Bulamıyorum üzülüyorum
Haykırarak uzatıyorum ellerimi,tutun çekin beni bu karanlıktan ve anneme götürün diye inlemeler arasında.

Hatırlarmısın bilmem anne,hani hastalandığımda baş ucumda nöbetimi beklerdin,öyle can siperane,uykusuz kalırdın sabahlara kadar
Üşürdüm üstümü örterdin,ısınırdım o sıcacık şevkat dolu bakışlarınla.
Yine üşüyorum anne,hadi gel ört üstümü,masallarla uyut beni.
Şimdi gökyüzü gri kesik, kesik yağmur yağıyor
Kalk annem kalk! Allah aşkına,bak bulutlar ağlıyor
Yağmur yine üzerimde, üzerime gözlerin yağıyor.
Yalnız anne,kimseye gösteremiyorum kanayan dizimi
Sen yoksun,saksıda yeşereceğini göreceğimiz çiçekler filizlenmiyor
Sen yoksun,bu yağmurlar beni ıslatmıyor
Sen yoksun parklarda koşacağını göreceğin çocukluğum büyümüyor.
Anne sen yoksun ya rüyalarıma baykuşlar dadandı
Hadi gel çocuk kalbimin saçlarnı okşa.
Canım yanıyor,konuştukça,özledikçe,arzuladıkça
En kötüsü baş ucuna gelip toprağını suladığım gün içim acıyor...
Şİmdi dalıyor gözlerim gökkubbenin boşluğuna
Anne kalk,anne uyan,yokluğundur içimde kanayan
Uyanda sarıl sımsıkı,üşüyorum güneşe götür beni
Anne duy ve kalk ne olur,bak o sevdiğn yağmurdan yağıyor
Usul,usul dua gibi, aşk gibi, efkar gibi...

2005 / İstanbul