Anne…
Neydim ki?
Zerre
Ve yaşamak istedim
Bu vahşet sahnesinde…
Sonrası bir pıhtı
Ümit yığını…
Somurdum
İnançla ve hırsla
Bir ses verdim sana
Cana, candan hediye
Bilmem ki yetti mi sana…
Anne!
Diş etlerimle
Küçük pençelerimle
Yaşama ve sana
Asılmışım ki sorma...
Bugün otuz yaşındayım
Ve yazık, şair
Harflerle sevişiyorum
Kelimeler doğuyor
Ve ben oları besliyorum
Yaşama anlam bulsunlar diye
Anlıyorum!
Hiç Büyümezler, hep emeklerler
Ve Ölmezler
Kaybedilen her evladın adresi
Ana yüreği…
Anne!
Rahmine düştüğüm gün
Ruh kimliğim
Yurt kimliğim
Ses kimliğim
Soy kimliğim
Verilmiş!
Ve doğduğum gün, ismim…
Yaktığımda kimlikleri
İnsanlığımla baş başa kaldığımda yani
Emin olduğum tek mutlak
Senin çocuğun olduğumdur
Ve her kadının bin bir sancıyla
Her doğumda
Ölüme değil
Yaşama bir şans daha verdiğidir
Anneler…
Şimdi
Emzirin acıları
Sevinçleri
Ümitleri
Yaşamı
Ey sevgiyle besleyen
Ey sevgiyle beslenen
Evrenin mucize varlıkları…
Tüm annelere adanmıştır…
Fahri FIRATOĞLU
02.02.2002
Kayıt Tarihi : 5.4.2007 10:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiiri annemin şiir yazmama içlendiği bir gün, kendime onu üzdüğüm için kızdığım bir anda yazmaya başladım. on yedi ayda yazabildim ama henüz içime sinmiş değil. Çünkü anneliğin her geçen zaman içinde yeni bir boyutunu daha keşfediyorum.... işte hikaye bu...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!