Anne... Şiiri - Mehmet Akçadağ

Dün gece uyurken
Ninni sesleri geldi kulağıma
Özlemişim sesini anne! ..
Yıllar öncesinden gelen tatlı nağmeler,
Yüreğimi kanattı...
Bir sazın teline vuran mızrap gibi,
Eşeledi yüreğimdeki hasret korlarını…
Hani sıcak ekmek çıkartırdın ya tandırdan,
Yulaf unuyla yoğrulmuş nasırlı ellerinde
Karnım doyarken duyduğum mutluluk
Gözlerinden okunurdu bilene…
Ama ben okumak bilmezdim anne! ..
Anlayamazdım gözlerinde beliren
Yarının umutsuzluğunu…
Tarlalarda orak vururken
Başak tanelerine,
Sen fidanını hayal ederdin
Yeşerip boy atmasını…
Hele soğuk kış geceleri vardı ya anne
İnce şiltenin altında titrerdim de
Sen şefkatli kollarınla
Yorgan olurdun ya bana
Sanki bütün dünya,
Benim olurdu anne…
Hatırlıyorum da yağmurlu gecelerde
Damdan düşen damlalar
Korku verirdi minicik yüreğime
Ama sen ona:
“Cama tıklayan bir serçe…” der,
Avuturdun beni
İnanırdım sana anne! ..
Masallar beni avutmazdı ama
Ben seninle avunurdum anne…
Sırf ben doyayım diye
Yulaf ekmeğine el uzatmadığını,
Dürümümden bir lokma almadığını,
Ben tokum yavrum, dediğini hatırlıyorum…
Aç olduğunu büyüyünce anladım anne! ..
Hani sen anlatırdın
Elin firkete örerken,
Ayakların beşiğimi sallarmış
Uykuya meydan okurmuş gözlerin…
O tahta beşiğin,
Gıcırtısını da özledim anne! ..
Aslında ben seni özledim anne…
Duymazsın sesimi biliyorum
Yıllar sonrasından affet desem,
Yüreğinin derinliklerinden…
Duyar mısın sesimi?
Pişmanım affet anne…
Ben doyduğumda,
Mutlu olduğun günlerin hatırına…
Sana soframda
Yer veremediğim için affet…
Çizgilerden yol yol olmuş yüzünde
İnsanlığımı kaybettim
Fenerini söndürme anne…
Sen, tahta beşiğimde
Uykusuzluğu yudumladın ama
Ben senin tahta atının
Ucundan bile tutamadım anne…
Sen beni yüreğinle ısıttın ama
Ben seni bir tebessümümle bile
Isıtamadım anne…
Sen gözyaşlarımı
Dudaklarınla öperdin ama
Senin gözyaşların kandı,
Öpemedim anne…
Ver ayaklarını öpeyim desem
Cennet kaşlarını çatar
Korkuyorum…
Ben sana dünyayı dar ettim ama
Biliyorum sen cennetini bile
Bağışlarsın bana…