Anne Şiiri - Zafer Şahin

Hüzünlü bir sonbahar şimdi hayatım
Yapraklar toprağa bırakmış kendilerini
Çırılçıplak yapayalnız ağaçlar tıpkı benim gibi
Bende onlar gibi yalnız ve çaresizim anne
Sen gittinya hazana döndü dünyam
Geride iki yaşlı göz çaresiz bir öksüz
Ne eder nereye gider sensiz bu dünyayı ne eyler
Ah anne gittiğin yere beni neden götürmedin
Kimlere emanet edipde gittin
Bu sahte yüzler sahte gülücükler
Avutmuyor avutmuyorlar beni anne
Kokunu duyuyorum bazen
Hayalin gözlerimde oynuyor
Yavrum deyip bağrına basışın
Nazlı nazlı okşayıp öpüşün
İncitmemek için yavaşca dokunuşun
Ah anne değerini bilemedim
Şimdi üşüyorum üstümü örten yok
Hastalansam baş ucumda sabahlayan yok
Nane limon kaynatıp içde iğleş diyen yok
Hiçbir sevgili senin kadar sevmiyor anne
Çocukluğumu özlüyorum
Baş ucumda oturmuş saatlerce ninni söylüyorsun
O nazik ellerinle saçlarımı okşayışın
Yanaklarımdan küçük küçük makaslar alışın
Burnuma dokunuşun hala gözlerimin önünde
Hiç gitmiyor anne
Sensiz birdünyayı öğretmemiştin bana
Sahte yüzleri sahte gülücükleri hiç görmemiştim sende
Şimdi bir başıma yapayalnız ve çaresizim anne
Artık yorgunum üşüyorum sıcaklığını bulamıyorum
Kaldırımlarda sokaklarda avare avare geziyorum
Öksüzüm kimsesizim sokakların çocuğuyum
Ben böyle değildim sen gittikten sonra oldum anne
Şimdi ansızın çıkıp gelsen
Yavrum deyip beni bağrına bassan
O sımsıcak kucağına alsan
Kirli yanaklarıma küçük buseler koysan
Ve ben o sıcaklığın içinde bu fani dünyadan göçüp gitsem
Razıyım razıyım yeterki sen yanımda ol anne