ben içimin gurbetine düşmüşüm
her gün ölüyorum anne...
hayat uykusunda bir düşmüşüm
her gece bölüyorum anne...
yanıyorum ateşte kor kor
en kolaylar ne kadar zor
herkes kendi yoluna gidiyor
ben kalıyorum anne...
hangi çiçek ki, böyle filizli
yüreğimin yasında vedam izli
hasret köşelerinde gizli gizli
acıya doluyorum anne...
bilmiyormuşum meğer bile bile
ne kadar sevsemde de tutku ile
içimde çocuksu bir korku ile
yerle bir oluyorum anne...
Kayıt Tarihi : 23.3.2007 02:40:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
gurbetteki ilk şiirim... insanın aklına yar, sevgili değilde anne geliyor... ne günlerdi... geçti gitti, en derin izler bırakarak...
TÜM YORUMLAR (2)