Dokuz ay karnında Şiiri - Muhittin Şahin

Dokuz ay karnında çektirdim cefa
Seni yılda bir kez anamam anne
Var ise evlatta sadakat vefa
Seni yılda bir kez anamam anne

Doğruladın anne melek diyeni
Kanınla canınla besledin beni
Kalbinin sesinden tanıdım seni
O ses kulağımdan gitmiyor anne

Bin bir çile ile beni doğurdun
Besleyip büyüttün uğraşıp durdun
Beni eğitirken kendini yordun
Mücadele azmin bitmiyor anne

Yemedin içmedin bana yedirdin
Giyip kuşanmadın beni giydirdin
Baba olup gittim sen destek verdin
Ana evladını atmıyor anne

Ele aleyhimde söz söylemedin
Ne kadar kızsanda vaz geçemedin
Bir gün olsun hakkım haram demedin
Mal mülk hak bedeli etmiyor anne

Yerli yersiz dövdün sevmiyor sandım
Kaçıp kurtulayım dedim aldandım
Gittim el kızının aşkına yandım
Ana sevgisini tutmuyor anne

Sevdalandım dedim gelin getirdim
Tek sevgili idin onu bitirdim
Bu aşk yeter diye havaya girdim
Bir gül mutluluğa yetmiyor anne

Gün gelir gidersin öksüz kalırım
Sen olmazsan kimden destek alırım
Sensiz hayat dayanılmaz bilirim
Sana olan sevgim bitmiyor anne

Dizinde yatardım korktuğum zaman
Bitmesin isterdim o güvenli an
Yalnızlık korkusu içimde yanan
Kor olup bağrımı dağlıyor anne

Baharım yazımdın bak donuyorum
Artık sığınağım yok sanıyorum
Şimdi topraklara dert yanıyorum
İçimde bir yerim ağlıyor anne