Anne Şiiri - Davut Arslan

Koskoca dünyanın,
Küçücük bir yerindeyim
Senin,kendi küçük,sıcağı kocaman kucağından
Çok uzaklardayım
Buralar çok soğuk sensiz
Üşüdümde kimseye diyemedim,anne

Ellerim ceplerimde,başım öndeyim
Doğruluyorum arada bir
Dik yürü oğlum deyişin
Çınlayınca kulaklarımda
Heryerde sesini duyuyorum,anne

Bazen,sahte gülümsemeler takıyorum yüzüme
İçimden gelmiyor gülmek
Yanımda sen olmayınca,anne

Bazende,amaçsız,donuk bakışlarım,
Hüzünlerim var gözlerimde
Ağlayamıyorum
aklımda sen harici birşey olunca,anne

Canımı sıkanlarada oluyor,üzenlerde
Nerde tesellilerin
Yüzümü okşayan nasırlı ellerin nerde
Hep gözlerim dolduda,bir türlü ağlayamadım,anne

Acıktım,aç kaldımda buralarda
Bir çorba kaynattım kendime
Tuzundanmıdır, suyundanmı?
Yoksa göz kararı yerine, ölçek kullanmaktan mıdır?
Beceremedim be anne

Dualar ettim
Rüzgarlar kokunu getirsede,
Bir gece olsun,
Huzurlu uyusam diye
Üstümü açtım yine her gece
Örten biri olmadı,anne

Sıçrayarak uyandım her sabah;
Uykumun en tatlı yerinde
Saatler,alarmlar senin gibi uyandırmıyor ki
Bir bilsen seni ne kadar özlüyorum,anne

Gözümden hiç gitmiyor hayalin
Her gece özleminle uyuyup
Hasretinle uyanıyorum,anne

Gözümden hiç gitmeyen birşey daha var,anne
Hiç unutmadım
Her an aklımda o son sahne
Benim gözümü kan bürümüş,
Hırsım yansımış,senin gül yüzüne
Seninse öfkenin arkasından bakan
Şefkatin var buğulu gözlerinde

Gitme kal oğlum dercesine bakan
Islak nazarın,
Arkamdan,gözlerinde çağlayan,sessiz ırmakların
Sel olup aktılarda,bir tas su yerine
Ben bunları bildimde,yinede dönemedim,anne

Davut ARSLAN