Anne... Şiiri - Mehmet Bor

Soğuk bir kış günü
Hava, öylesine çetin
Biri varki
Gayet sakin ve serin
Gururlu, mağrur
Kendinden emin
Oldukça da metin..
Vay anam vay....

Ne zahmetlere
ne zorluklara katlandın
Acılarla kıvranırken
Sancılarını unuttun
Soğuk Şubatın
ikinci haftasında
Beni doğurdun...

Neler yaşadı kimbilir
o, sevgi dolu yüreğin
Ne fedakarlıklar yaptın
Nasıl titredin üzerime
Büyütüp, yetiştireceğim
diye.

Ben, herşeyden habersiz
Üzdüğümü düşünüyorum
onun içindir ki;
Seni,
Şimdi daha iyi anlıyorum..
ne bileyim,
Zaman tünelinde
aklıma geliyorsun.

Hani, deli çağlarımda
Hep söylerdin...
Beni,
'Evlat sahibi olunca anlarsın.'
diye.
Meğer ne kadar haklıymışsın.

Peki.
Benim sana yaptıklarım
yaramazlıklarım,
karışıyorsun diye
sitemlerim.
Geceleri,
eve geç geldiğim de
Babama,
saati zamanından
2 saat önce söylemen
sonra....
anlaması babamın
tüm sitemleri duyman
ve
bir sonra ki gün
aynısını tekrarlaman
ne cesaretli
ne yüreği geniş
ne fedakarmışsın be anam.

Mümkün olsada
Yanımda olsan
Sarılsam boynuna
Başımı koysam dizlerine
Hasretimi gidersem
doyasıya
Koklasam, öpsem seni...
Dalsam,
çakır gözlerine
kalbolsam...

Ahh bir gelsen..
Ahh bir gelsen..
Benim de,
çocuklarım oldu.
Biliyorum ki
büyümedim
hala çocuğum
senin yanında.

Ahh bir gelsen..
Ahh bir gelsen..
Özür dilesem,
yaptıklarımdan.

Ahh bir gelsen de
Beni,
çocuklarımı,
Sen büyütsen.

(12.12.2002 tüm annelere ithaf ederim.)