Anne Şiiri - Emre Karagöz

Anlayamadım insanları;
Yapamadım düşüncelerimle;
Üzerime yürüdü sokaklar;
Karanlık gecelerde,
Yürüdüğüm caddelerde,
Şahit oldum bin kere,
Olmadı alışamadım; anne,
Sevgisiz yaşanyan yüreklere,
Yitirmiş güzelliklerini bu şehir,
Görkemli ışıkların sahte gölgesinde,

Aradım bulamadıkça çözümü;
Israrla direndim yaşadıklarıma;
Olmadı... yapamadım anne;
Çözemedim bu hayat denen düğümü;
Sevemedim bu şehri..sevemedim anne...!
Güzel olan ne varsa,
Yok olmuş ekmek kavgasında;
Sevgi değil...Kin var her sokağında;
Yaşam mücadelesi denmiş adına;
Korkuyorum anne...
Korkuyorum artık bu şehir de...
Öyle ki sensizlik aklıma geldikce,
Ölmek istiyorum Anne,
Ölmek istiyorum; seninle...

Olmadı,yapamadım anne...!
Aç kaldık gönül sarayımızda seninle,
Oysa saraylar,hayal ettim o güzel yüreğine,
Yenemedim hayatı;
Güller seremedim yollarına,
Yetmedi sevgi gitmeleri dindirmeye,
Bak oğlun pes etti anne,
Umutları yüreğinde,meteliksiz beklesede...!
Para denen şu lanete...! İsyan ediyor anne...
İsyan ediyor onu yüceltenlere...