Anne Şiiri - Vedat Koşar

Kucağının şefkatte tek bir zerresi bile,
En kesif gölgelerden, Everst'te bir zirve.

Hani tavaf eder ya ateşi pervaneler
Sen de gece öylesin, şaşırır divaneler.

Serpildi mi kuzun da, büyüdü mü gözünde,
Gönlünde artık bayram, cümle gamdan azade.

Hoyrat kavak yelleri evlatlara vurdu mu,
Delikanlı sergüzeşt, sevgiliyi buldu mu.

Kızlar evde tutulmaz, yürekler artık güm güm,
Bir sevdanın uğrunda, asudedir her ölüm.

Sarı saçlar alında aslan yelesi gibi,
Gözler boncuk boncuktur, zeytin selesi gibi.

Sende gurur zirvede istediğin oldu mu,
Saltanat bu işte ööf; birde de torun oldu mu.

Oğlum dersin delice; sanki volkan içinde,
Nazenin kızların yeri, daha daha derinde,

Babam sende bir sevda, bizim içinde öyle,
Sende sevgiler sonsuz, başka başka biçimde.

İki cihan dolusu ömrüm sebilin olsun,
Bir şey yaptım diyemem, yeter ki gönlün olsun.

Huzuruna dağları taşıyıp getirsemde,
Ödeyemem hakkını, ömrümü bitirsem de.

Başka sözü yazamaz, kaldı kalem elimde,
Kalem, elim hürmetle, elinden öperiz ANNE!