Anne Şiiri - Süleyman Aydın

öksüz kalmışım anne
sensiz
ve kimsesiz
mestane olmuşum
çaresizlikten

krizantem çiçekleri
sussuz kalmış
boyunları bükük

huzurundayım anne
bu gün
ayrıldığının yıldönümü
papatyalar gelmedi
saksıdaki çiçeklerin
solgun
ve üzgün
gelemediler anne gelemediler

fotoğraftaki mazide kaldım
bir o kucakta kaldım
sarıldım
kokunu aldım

bedbahtlığın
sel sularında sürükleniyorum
ilkyaz güneşi
halimden anlamıyor
gözümün yaşını
kimselere sildirmiyorum
kimse dokunmasın
elinin değdiği yere

celallendim
mezar taşlarına
baskın çıkamadım
uyumak istedim koynunda
saçlarımı okşamanı istedim
seher vakti
düşlerim olmanı istedim anne

çağlalar olmuş
çağlayanların sır azametine bak

koyunların
memeleri sütle dolmuş
kuzular
meleyerek emiyorlar
o hasret
nüksetti anne

ağıt yaktım anne
daha peçesi açılmadan
yiğidi vurulmuş
gelinler gibi
içerim yanıyor

dertsiz başım mı var
boğazımdan insin aşım
haram misali
düğümlendi gırtlağımda
alın terimle kazandığım lokma

gözpınarlarım kurumaz
kına yakmışım
bir onlara kalmışım
sarılıyorum sensin diye

bu kentin
künyesi vefasız
çok büyük surları
göz dolduruyor
bir kıvılcım
duygunun yerini
dolduramadılar anne