Anne Şiiri - Meral Demir

Sana ilk bestem
İlk çığlıklarımdı dünyaya gelince...
Elbet ağlayacaktım, bedenindeki misafirliğim bitince...
Tek bedende çift canken,
Umutların en seçkinlerini,
Ümitlerin en yediverenini,
Hayallerin sevgiyle göğe erenini,
Sunmuştun karınca kaderince...

Sana ilk güftem,
Yarım yamalak da olsa “an-ne” lerdi kendi dilimce...
Elbet söyleyecektim senin ben, benin sen olduğunu dillenince...
Ellerin göğe yönelmişken,
Geleceğimin yol haritasını,
Açamayacağım kapıların parolasını,
Yaşamların en temizini, en hasını,
Arzulamıştın nefesince…

Sana ilk şarkım,
Çıkardığım anlamsız, melodik seslerdi ince ince...
Elbet seslenecektim, gözlerindeki baharı görünce...
Az mı beklemiştim cevap vermeyi,
Sadece kıpırtılarla hissettiğinde,
Tekmelerimle rahatsız ettiğimde,
Mide bulantılarında bile,
Özenle seçtiğin o güzel sözlere, zamanı gelince.

Sana hep bir ilkti belki yaşattıklarım.
Bahçene ektiğin tohumun yeşerdiğini gördün kimi gün,
Bazen de kendiliğinden büyüyen dikenleriydim kaktüsün...
Bazen yağmur olup yağdım gönlüne;
Sevinçlerin en doğurgan dönemlerini yaşadı...
Bazen kar olup kondum saçının teline...
Ömrünü törpüledim...
Sabrına azap makamı şarkılar besteledim...
İlk tecrübelerimin müsveddelerini karaladım gözlerinin çevrelerine...

Sana ilk ağıdım,
Belki de bu mısralar olacaktı ardından, sen gidince...
Elbet ağlayacaktım, bir türlü söyleyemediklerim aklıma gelince...
Daha çok fırsat yaratıp yanına gelebilirdim...
Ben çocukken çalıştığın için, sarılamadıklarımı telafi edebilirdim...
Daha çok arayıp telefonun ucundaki seni mutlu edebilirdim...
Bana verdiğin her şey için teşekkür edebilirdim...
Nasıl? ! ..
Şimdi nasıl inlemeyeyim vakti geçince? ! ...