Anne (37 Hafta) Şiiri - Yasin Avcı

Sadece 37 hafta..
Evet,sadece 8 ay 20 gün yaşadığımı sanmıştım doğmadan önce..
Günlerdir dar geliyor diye tekmelediğim o kalın duvarın arkasında ki insanlar o kadar kızmış olmalılar ki..
Beni öldürmeye geliyorlardı işte! ! !
Muhtemelen,beni ayaklarımdan tutup baş aşağı çeviren
ve durmadan tokatlayan şu adam da en çok kızan kişi idi..
Su dolu ciğerlerime oksijen çekmenin verdiği acı ile bas-bas bağırarak ortalığı ayağa kaldırdığım için utançtan kızardığımı sanır iken;
Eksiklik duyduğum şeyin yanında olamamanın verdiği acı imiş kızarmamın sebebi..
Annemi istiyormuşum meğersem ben...
Sonra ne olduysa olmuş ve uyumuşum..
Rüyam da geldiğim yeri görüyordum;
CENNETİ..
Ama garip bir durum vardı ortada! ! ..
Kokusunu da alıyordum cennetin galiba..
Gözlerimi açtığımda farkettim durumu..
Koku;
Beni kollarına almış O güzel kadından geliyordu..
ANNEMDEN..
Uzun süre izledim hayatımın kadınını..
Evet,O benim hayatımın kadını idi,çünkü bana O hayat verdi..
ARADAN YILLAR GEÇTİ..
Bugün okula başlayacağım ilk gün..
Hayatımda ilk defa birkaç saatten fazla ayrı kalacaktım annemden..
Günlerdir beni hazırlamaya çalışsa da bu ayrılığa,bir türlü sinmiyordu içime..
Okulun bahçesinden ilk girdiğimiz an da bir soğukluk duydum ortama..
Bir ürperti kapladı içimi ve ayrılık rüzgarları esmeye başladı ruhum da..
Ağlamak istiyordum o an,ne olur gitme anne diye yalvarmak..
Ama yapamıyordum,erkektim ben ve ağlamamalıydım..
Sarıldı tüm şefkati ile,bu halime içlenen annem..
Ve iki yanağıma iki kocaman öpücük kondurdu usulca..
İşte o an..
Bir koku geldi burnuma,annemin kokusu..
Birşeylere benzetiyordum ama bir türlü çıkaramıyordum bu güzel kokuyu..
ARADAN YILLAR GEÇTİ..
Ve ben askere gidiyordum bugün.
Otogar da vedalaşırken eşle-dostla,şimdiden hasret çekiyordum..
Zor du elbet ayrılık,sevilmeyecek kadar sevimsizdi..
Ağlamak istiyordum,rahatlamak..
Ama ağlayamazdım çünkü ben erkektim ve ne olursa olsun ağlamamalıydım! ! ! ! !
En son annem sarıldı bana..
Otobüse binip uzak diyarlara gitmeden önce iki büyük öpücük kondurdu yanaklarıma..
Yine,nereden geldiğini bilmediğim o güzel koku gelmişti burnuma..
ARADAN AYLAR GEÇTİ..
Ve ben evleniyorum bugün..
Kendimden çok sevdiğim kadın ile bir ömür boyu mutluluğa yelken açmak için çıkacağız yola bugün limandan..
Herkes sevinç,panik ve telaşın birleşimi bir hal ile koşuşturuyor etrafta..
Bir tek annem hüzünlü ve ağlamaklı! !
Yıllardır yolumu şaşırdığım da yol gösteren,üzüldüğüm de teselli eden O idi..
Şimdi ise sıra ben de! !
Sarıldım O na ve usulca
“Ben bir yere gitmiyorum ki anne,ne olur ağlama”diye fısıldadım kulağına.
Ama O erkek değildi ve pekala ağlayabilirdi..
Ne mutlu O na..
Sonra o tanıdık kokuyu çektim yine içime,neye benzediğini çıkaramamanın şaşkınlığıyla..
ARADAN YILLAR GEÇTİ..
Hayatımın en mutsuz,en umutsuz günüydü bugün..
İsyan ile sabrın sınırlarında gezinirken ve hangisinde karar kılacağımı düşünürken,
Dün yaptığımız 'telefon konuşması' geldi aklıma..
“Özledim seni oğlum,gel de hasret giderelim”diyordu annem..
Gidememiştim..
Ama diyeti bu olmamalıydı..
Son bir kez görmeden ölmemeliydi..
Geldim işte anne,hadi sarıl bana..
O an da yıllardır biriktirdiğim göz yaşlarımı serbest bıraktım..
Ve o an yıllardır zaman-zaman duyduğum
Fakat neye benzediğini bir türlü çıkaramadığım o nezih kokunun odaya sindiğini farkettim.
Artık anlamıştım..
BU KOKU TÜM ANNELERDE VAR OLAN
CENNET KOKUSUNDAN BAŞKASI OLAMAZDI..