Anne... Şiiri - Nazan Sarıkaya

Anne, seni öyle özlüyorum ki…
Sevgiler senin sevgine benzemiyor anne,
Şefkatin, hayata dair öğütlerin,
Neredesin, neredesin be anne…
Hasta olunca kimse senin gibi üstüme titremiyor,
Geceleri gelip, an be an bakmıyor anne…
Sen varken ben hep çocuktum bilir misin anne…
Sen gidince büyüdüm, senin yerine geçtim ben.
Şimdi çocuklarıma “sen gibiyim” anne…

Anne, seni öyle özlüyorum ki…
Keşke yine yanımda olsaydın anne,
Sensiz hayat ne ağır, ne kötüymüş anladım.
Köksüz bir ağaç gibi kaldım anne…
Her dem aklımdan çıkmıyor öğütlerin,
Şimdi daha iyi anlıyorum dediklerini anne…
Her şey yalanmış, boşmuş, gerçek senin gittiğin yer…
Yetmişsekiz yıllık ömür, meğer ne kadar kısaymış…
Sana doyamadan, koklayamadan doyasıya,
Aldı benden, kopardı diyar-ı kara toprak…

Anne, seni öyle özlüyorum ki…
Bilmiyorum bizden haber var mı sana o diyarda.
Ne çok severdin torunlarını,
Sen gittin görmek nasip olmadı anne…
Oysa ne çok isterdin benim emekli olmamı,
Gezecektik seninle bol bol anne…
Bana doyacaktın, gelecektim yanına.
Ama olmadı, olamadı, yetişemedim sana…
Ben artık emekli oldum anne.
Ve elinle büyüttüğün torunun, artık üniversiteli anne…
Yaşarken çok dua ederdin ya,
Duaların gerçekleşti, ruhun rahat olsun anne…

Anne, seni öyle özlüyorum ki…
Beş kardeştik, en küçükleri ben ve en az seni gören,
Ve en çok seni özleyen, en kısa seninle kalan.
Büyüklerim seni benden daha çok yaşadılar anne…
Rüyalarıma gel istiyorum, gelemiyorsun anne,
Derler ki, özlemler ağır gelip üzülmesinler diye,
Gidenler fazla girmezmiş rüyalara.
Ama anne, ben seni çok özlüyorum…
Ne olur, ne olur daha çok gel rüyalarıma anne…
Sensiz hayatın yükü, omuzlarımda ağır,
Sensiz geçecek annemsiz bir ömür…
Off be offf anne! ! !
Seni ne çok özledim, sensizlik zor be anne…
...

“Mekanın Cennet olsun, canım annem…”

06/09/2006, Ölümünün 1. Yıldönümünde… 14.43