Anne... Şiiri - Elif Betül Öztürk

Anlattığın hikayeyi tekrar fısılda anne,
İnandır beni.
Ve yeniden aksın renksiz göz yaşlarım...
Bilmiyorum, bu bedene kaç kişi değidi,
Nolur beni yine sen yıka anne,
Belki kirlerimden ozaman arınırım.
Oysa masumdum.
Bilinmeyen vakitlerde misafirim olurdu onlar,
Yalancı kiracılar.
İşte ozaman sahte gülüşler,
Sonra çekip giderler.
Ve ardından akar kırmızı göz yaşlarım...
Oyunmuyum?
Oyuncumuyum?
Oynadılar mı benle?
Hani eskiden fısıldadığın hikaye varya anne,
Bazen baş ucumda birilerinin sessiz nefesi,
Bazende Kulaklarımda gardiyanın sesi...