Anne! Şiiri - Hafize Hanaylı

Geldi hüzün mevsimi,
Rüzgarı acıtıyor tenimi,
Sen gideli hayli zaman geçti de,
Özlemin içime sığmıyor anne!

Aklına hiç gelmezmiyim.
Hiç özlemezmisin beni?
Hiç gelmiyorsun rüyalarıma,
Sen hala bana küsmüsün anne?

Her anne yavrusunun umutları var,
Benim umutlarım tükendi anne.
Söz veriyorum son kere sana,
Gül çalmayacağım kimsenin bahçesinden,
Seni üzmemek için.

Yine söz veriyorum anne,
Sokakta bulduğum yaralı kedileri;
Getirmeyeceğim eve.

Küsmeyeyeceğim sana,
Ağlamayacağım da artık,
Tuz kadar sevdiğin için,
Artık tuz kadar da mı beni,
Sevmiyorsun canım annem.

Egoisttir her insan yavrusu,
Aldım gözlerinden tatlı uykuyu,
Ve bilmeden de olsa acıttım seni.

Canım, tek tanem annem!
Giden o yılları getiremem ki geri.

Hani, hatırlarmısın bir gün?
Öğreniyordum daha yeni,
Senden özge birini
Görmeyi ve sevmeyi.

Uçmayı öğreniyordum,
Bir yavru kuş misali,
Nerden bilirdim sensiz uçamıyacağımı.

Bilirmiydim benim yürek acımın,
Seni de kanatacağını,
İstermiydim üzmeyi,
Canımdan çok seviyorken seni,
Anladım ki daha yeni,
Acımadan, acıtmadan büyümüyormuş insan.

Bir de öğrendim artık,
Almadan vermek bir Allah'a,
Bir de mahsusmuş analara.