Anne Şiiri - İbrahim Halil Demir

Sevmeyi bilen bu yufka yüreğime,
Birden fazla sevdaları yüklediler.
Bu güçsüz ve cılız bileğime,
Çok güçlüleri, bilek güreşi için üzerime saldılar.

Anne,
Kötülük düşünmeyen bu beynime,
Çini mürekkeple çok çirkinlikler nakşettiler.
Hep güzelliklere doğru yürüyen dizlerime,
Onluk çiviler ile dermansızlık çaktılar.

Anne,
Tatlı uykuların girmediği gözlerime,
Yorgunluk sürmesi çektiler.
Kalem tutan nasırlı ellerime,
Silahları vermek istediler.

Anne,
Dümdüz yollarda yürüyen ayaklarımı,
Dolambaçlı, dikenli, uçurumlu yollara saldılar.
Güllerin rengarenk açıldığı sevda bahçemi,
Viraneye çevirip tarumar ettiler.

Anne,
Sevip sevilirken özlem duyduğum mutlu yıllara,
Husumet, kin, nefret, buğz tohumlarını ektiler.
Sevgi, aşk, muhabbet ve sevda tarlalarına,
İnsanı ürküten duyguları, gübreleyip yeşertiler.

Anne,
Çıkmazlardayım.Bir yol göster ben gibi zavallıya!
Zira insancıl ve saf duygularımı sinsice çaldılar.
Dibi görünen berrak su gibi olan sevdamı,
Kil ve çamurlarla,vbir hiç uğruna bulandırdılar.

Anne,
Pişman ettiler beni bu fani dünyada yaşadığıma,
Heves ve sevinçlerimi, güzel arzularımı zorbayla aldılar.
Bir de Utanmadan geldiler gönlümün kapısına,
Ruhumun sukunetini, sensiz gecelerimin mutluluğunu kaçırdılar.
28/03/2005